گل و گیاه ظرافت

كدو حلوايي به طور كلي به دو دسته كدوي خورشتي يا تابستاني (برداشت در تابستان) و كدوي زمستانه (برداشت در پاييز) تقسيم مي شود. پوست كدوهاي تابستاني بر خلاف پوست كدوهاي زمستانه خوراكي است. اكثر كدوهاي تابستاني اكنون در انواع بوته اي عرضه مي شوند كه فضاي كمتري را اشغال مي كنند، در حالي كه كدوهاي زمستانه گياهاني هستند كه به فضاي بيشتري نياز دارند.

اين مقاله بر روي كدو خورشتي (تابستاني) تمركز دارد. همه انواع كدو حلوايي تابستاني نياز به مراقبت بسيار مشابهي دارند، بنابراين حتي اگر در اين صفحه عمدتاً به كدو سبز اشاره مي كنيم، آن را براي انواع كدوهاي تابستاني كه در حال رشد هستيد قابل استفاده در نظر بگيريد. كدو خورشتي يك گياه همه كاره است كه انواع مختلفي از كدو خورشتي از جمله كدو خورشتي سبز، كدو خورشتي زرد (طلايي)، كدو خورشتي گرد سبز، كدو خورشتي مينياتوري را شامل مي شود. كاشت كدو خورشتي شبيه به كاشت انواع ديگر گياهان تاكستاني است. آنها پس از چيدن مدتي در يخچال قابل نگهداري است؛ بنابراين لازم نيست به محض چيدن مصرف شوند. كدو خورشتي يك محصول پرباراست. در حالي كه هر گياه چند كدو در طول فصل اوج توليد مي‌كند.

نحوه كاشت كدو سبز خورشتي

 براي اينكه بهترين محصول را از بوته هاي كدو خورشتي بدست آوريد، بايد تا زماني كه خطر يخبندان از بين نرفته صبر كنيد، سپس بذرها را در زمين بكاريد. در اكثر مناطق كاشت كدو سبز خورشتي بايد در اوايل بهار انجام شود. با اين حال، گاهي اوقات، بسته به آب و هوا، ممكن است ديرتر باشد. بايد زماني بذرها را كاشت كه حداقل ۶ ساعت آفتاب ببيند و دماي خاك بين ۱۵ تا ۲۰ درجه باشد. قبل از كاشت خاك را با كمپوست مخلوط نماييد. بايد خاك كدو زهكش شده و داراي مواد مغذي باشد.

كدو حلوايي به طور كلي به دو دسته كدوي خورشتي يا تابستاني (برداشت در تابستان) و كدوي زمستانه (برداشت در پاييز) تقسيم مي شود. پوست كدوهاي تابستاني بر خلاف پوست كدوهاي زمستانه خوراكي است. اكثر كدوهاي تابستاني اكنون در انواع بوته اي عرضه مي شوند كه فضاي كمتري را اشغال مي كنند، در حالي كه كدوهاي زمستانه گياهاني هستند كه به فضاي بيشتري نياز دارند.

اين مقاله بر روي كدو خورشتي (تابستاني) تمركز دارد. همه انواع كدو حلوايي تابستاني نياز به مراقبت بسيار مشابهي دارند، بنابراين حتي اگر در اين صفحه عمدتاً به كدو سبز اشاره مي كنيم، آن را براي انواع كدوهاي تابستاني كه در حال رشد هستيد قابل استفاده در نظر بگيريد. كدو خورشتي يك گياه همه كاره است كه انواع مختلفي از كدو خورشتي از جمله كدو خورشتي سبز، كدو خورشتي زرد (طلايي)، كدو خورشتي گرد سبز، كدو خورشتي مينياتوري را شامل مي شود. كاشت كدو خورشتي شبيه به كاشت انواع ديگر گياهان تاكستاني است. آنها پس از چيدن مدتي در يخچال قابل نگهداري است؛ بنابراين لازم نيست به محض چيدن مصرف شوند. كدو خورشتي يك محصول پرباراست. در حالي كه هر گياه چند كدو در طول فصل اوج توليد مي‌كند.

نحوه كاشت كدو سبز خورشتي

براي اينكه بهترين محصول را از بوته هاي كدو خورشتي بدست آوريد، بايد تا زماني كه خطر يخبندان از بين نرفته صبر كنيد، سپس بذرها را در زمين بكاريد. در اكثر مناطق كاشت كدو سبز خورشتي بايد در اوايل بهار انجام شود. با اين حال، گاهي اوقات، بسته به آب و هوا، ممكن است ديرتر باشد. بايد زماني بذرها را كاشت كه حداقل ۶ ساعت آفتاب ببيند و دماي خاك بين ۱۵ تا ۲۰ درجه باشد. قبل از كاشت خاك را با كمپوست مخلوط نماييد. بايد خاك كدو زهكش شده و داراي مواد مغذي باشد.

اگر مي خواهيد بذرها را در داخل خانه شروع كنيد، ۲ تا ۴ هفته قبل از آخرين يخبندان بهاره، بذرها را در گلدان شروع كنيد. توجه داشته باشيد كه نهال كدو هميشه به خوبي پيوند نمي خورد. به آرامي با ريشه ها برخورد كنيد

كاشت كدوهاي خورشتي را با كاشت بذر در زمين شروع كنيد. حدود دو تا سه دانه را در منطقه اي كه بايد بين ۲۴ تا ۳۶ اينچ (۶۱ تا ۹۱ سانتي متر) از هم فاصله داشته باشد شروع كنيد. مي توانيد چهار تا پنج دانه را در تپه هايي كه ۴۸ اينچ (۱ متر) از هم فاصله دارند قرار دهيد. مطمئن شويد كه اين بذرها را در عمق يك اينچ (۲٫۵ سانتي متر) در خاك بكاريد.

گياهان كدو خورشتي را بايد در خاكي با زهكشي خوب كه به خوبي چنگك زده شده باشد، كاشت. وقتي روي تپه‌ها كاشته مي‌شوند، بعد از مدتي شاخه هايي را خواهيد ديد كه از روي گياهان جدا مي‌شوند.

مي‌توانيد شاخه‌هاي گياه كدو خورشتي خود را مجدداً مرتب كنيد تا در نزديكي يا روي تپه به رشد خود ادامه دهند، اما هنگامي كه پيچك‌ها محكم شدند، آنها را نكشيد وگرنه ممكن است رشد گياه را مختل كنيد. هنگامي كه مي بينيد ميوه ها شروع به تشكيل شدن مي كنند مراقب باشيد، زيرا اگر آنها بريزند، يا اگر گل ها را از روي گياه كدو خورشتي خود بكوبيد، توليد نمي كند.

براي جلوگيري از علف هاي هرز، حفظ رطوبت و محافظت از ريشه هاي كم عمق، مالچ پاشي كنيد. كدو خورشتي در خاك مرطوب رشد مي كند. به طور كامل، مكرر و مداوم، حداقل ۱ اينچ در هفته آبياري كنيد. هنگام شكل گيري ميوه و در طول چرخه رشد آنها به دقت آبياري كنيد. خاك بايد ۴ اينچ پايين تر مرطوب باشد، بنابراين خيساندن طولاني بهتر است. كدو حلوايي بد شكل ناشي از آب ناكافي يا كوددهي است.

اكثر واريته ها به طور متوسط ۶۰ روز به بلوغ مي رسند و يك هفته پس از گلدهي آماده مي شوند. ميوه كدو را با يك چاقوي تيز جدا كنيد (نشكنيد) در غير اين صورت خطر آسيب رساندن به ساقه نرم گياه را داريد. حداقل ۱ اينچ از ساقه را روي ميوه بگذاريد. ميوه را زماني كه كوچك است برداشت كنيد. اگر برداشت متوقف شد (مثلاً در تعطيلات شما)، در بازگشت كدوهاي بزرگ را حذف كنيد تا نياز گياهان به رطوبت و مواد مغذي كاهش يابد. برداشت را قبل از اولين يخبندان پاييزي كامل كنيد. كدوهاي خورشتي به شدت مستعد سرمازدگي و آسيب گرما هستند.

نكات كاشت كدو خورشتي

كدو خورشتي شما پس از مرحله گلدهي گياه به سرعت رشد مي كند. هنگام برداشت كدو سبز خورشتي ، بايد تصميم بگيريد كه مي خواهيد از كدو براي چه استفاده كنيد. شما مي توانيد از آن در دستور العمل ها و بسياري از غذاهاي مختلف استفاده كنيد. از آنجايي كه كدو حلوايي خورشتي انواع مختلفي دارد، طعم هاي متفاوتي نيز دارد. برخي از آنها شيرين تر از ديگران هستند.

اگر به دنبال كدوي خورشتي براي چيدن و پختن آن به عنوان يك سبزي ساده هستيد، بهتر است آن را زودتر بچينيد. وقتي كدو حلوايي كوچكتر باشد، نرم تر مي شود. فقط به ياد داشته باشيد كه هر چه ميوه كدو خورشتي بزرگتر شود، پوست و دانه آن سفت تر مي شود. اينها براي چيزهايي مانند نان كدو سبز و كلوچه بهتر است.

هر علف هرزي را كه موفق به نفوذ مي شود را برداريد. براي مرتب نگه داشتن گياهان، علف هاي هرز مرده يا چروكيده را قطع كنيد. مالچ ها را با استفاده از مواد آلي مانند كمپوست باغچه پر كنيد تا به ريشه ها كمك كنيد خنك و مرطوب بمانند.

هنگامي كه اولين شكوفه ها ظاهر مي شوند، كناره ها را با يك كود متعادل بپوشانيد. گرده افشاني ضعيف توسط زنبورها مي تواند يك مشكل باشد. گلهاي كدو در صورت عدم گرده افشاني ميوه نمي دهند و ميوه كوچكي به بار نمي آورند. اكثر گياهان كدو گلهاي نر (اينها ابتدا روي ساقه هاي بلند و نازك ظاهر مي شوند) و گلهاي ماده (اينها داراي ميوه نابالغ در پشت خود هستند) توليد مي كنند. براي ميوه، گرده گل هاي نر بايد توسط زنبورها يا باغبان به گل هاي ماده منتقل شود. گل هاي ماده را به صورت دستي با يك سواب پنبه گرده افشاني كنيد يا گياهاني را اضافه كنيد كه زنبورها را در نزديكي كدو جذب مي كنند.

اگر مي خواهيد بذرها را در داخل خانه شروع كنيد، ۲ تا ۴ هفته قبل از آخرين يخبندان بهاره، بذرها را در گلدان شروع كنيد. توجه داشته باشيد كه نهال كدو هميشه به خوبي پيوند نمي خورد. به آرامي با ريشه ها برخورد كنيد

كاشت كدوهاي خورشتي را با كاشت بذر در زمين شروع كنيد. حدود دو تا سه دانه را در منطقه اي كه بايد بين ۲۴ تا ۳۶ اينچ (۶۱ تا ۹۱ سانتي متر) از هم فاصله داشته باشد شروع كنيد. مي توانيد چهار تا پنج دانه را در تپه هايي كه ۴۸ اينچ (۱ متر) از هم فاصله دارند قرار دهيد. مطمئن شويد كه اين بذرها را در عمق يك اينچ (۲٫۵ سانتي متر) در خاك بكاريد.

گياهان كدو خورشتي را بايد در خاكي با زهكشي خوب كه به خوبي چنگك زده شده باشد، كاشت. وقتي روي تپه‌ها كاشته مي‌شوند، بعد از مدتي شاخه هايي را خواهيد ديد كه از روي گياهان جدا مي‌شوند.

مي‌توانيد شاخه‌هاي گياه كدو خورشتي خود را مجدداً مرتب كنيد تا در نزديكي يا روي تپه به رشد خود ادامه دهند، اما هنگامي كه پيچك‌ها محكم شدند، آنها را نكشيد وگرنه ممكن است رشد گياه را مختل كنيد. هنگامي كه مي بينيد ميوه ها شروع به تشكيل شدن مي كنند مراقب باشيد، زيرا اگر آنها بريزند، يا اگر گل ها را از روي گياه كدو خورشتي خود بكوبيد، توليد نمي كند.

براي جلوگيري از علف هاي هرز، حفظ رطوبت و محافظت از ريشه هاي كم عمق، مالچ پاشي كنيد. كدو خورشتي در خاك مرطوب رشد مي كند. به طور كامل، مكرر و مداوم، حداقل ۱ اينچ در هفته آبياري كنيد. هنگام شكل گيري ميوه و در طول چرخه رشد آنها به دقت آبياري كنيد. خاك بايد ۴ اينچ پايين تر مرطوب باشد، بنابراين خيساندن طولاني بهتر است. كدو حلوايي بد شكل ناشي از آب ناكافي يا كوددهي است.

اكثر واريته ها به طور متوسط ۶۰ روز به بلوغ مي رسند و يك هفته پس از گلدهي آماده مي شوند. ميوه كدو را با يك چاقوي تيز جدا كنيد (نشكنيد) در غير اين صورت خطر آسيب رساندن به ساقه نرم گياه را داريد. حداقل ۱ اينچ از ساقه را روي ميوه بگذاريد. ميوه را زماني كه كوچك است برداشت كنيد. اگر برداشت متوقف شد (مثلاً در تعطيلات شما)، در بازگشت كدوهاي بزرگ را حذف كنيد تا نياز گياهان به رطوبت و مواد مغذي كاهش يابد. برداشت را قبل از اولين يخبندان پاييزي كامل كنيد. كدوهاي خورشتي به شدت مستعد سرمازدگي و آسيب گرما هستند.

نكات كاشت كدو خورشتي

كدو خورشتي شما پس از مرحله گلدهي گياه به سرعت رشد مي كند. هنگام برداشت كدو سبز خورشتي ، بايد تصميم بگيريد كه مي خواهيد از كدو براي چه استفاده كنيد. شما مي توانيد از آن در دستور العمل ها و بسياري از غذاهاي مختلف استفاده كنيد. از آنجايي كه كدو حلوايي خورشتي انواع مختلفي دارد، طعم هاي متفاوتي نيز دارد. برخي از آنها شيرين تر از ديگران هستند.

اگر به دنبال كدوي خورشتي براي چيدن و پختن آن به عنوان يك سبزي ساده هستيد، بهتر است آن را زودتر بچينيد. وقتي كدو حلوايي كوچكتر باشد، نرم تر مي شود. فقط به ياد داشته باشيد كه هر چه ميوه كدو خورشتي بزرگتر شود، پوست و دانه آن سفت تر مي شود. اينها براي چيزهايي مانند نان كدو سبز و كلوچه بهتر است.

هر علف هرزي را كه موفق به نفوذ مي شود را برداريد. براي مرتب نگه داشتن گياهان، علف هاي هرز مرده يا چروكيده را قطع كنيد. مالچ ها را با استفاده از مواد آلي مانند كمپوست باغچه پر كنيد تا به ريشه ها كمك كنيد خنك و مرطوب بمانند.

هنگامي كه اولين شكوفه ها ظاهر مي شوند، كناره ها را با يك كود متعادل بپوشانيد. گرده افشاني ضعيف توسط زنبورها مي تواند يك مشكل باشد. گلهاي كدو در صورت عدم گرده افشاني ميوه نمي دهند و ميوه كوچكي به بار نمي آورند. اكثر گياهان كدو گلهاي نر (اينها ابتدا روي ساقه هاي بلند و نازك ظاهر مي شوند) و گلهاي ماده (اينها داراي ميوه نابالغ در پشت خود هستند) توليد مي كنند. براي ميوه، گرده گل هاي نر بايد توسط زنبورها يا باغبان به گل هاي ماده منتقل شود. گل هاي ماده را به صورت دستي با يك سواب پنبه گرده افشاني كنيد يا گياهاني را اضافه كنيد كه زنبورها را در نزديكي كدو جذب مي كنند.

براي خريد بذر انواع بذر كدو به فروشگاه بذر ظرافت (https://zerafat.com) مراجعه فرماييد.

عدس گياهي خوراكي از خانواده حبوبات است كه از قديم الايام در منطقه مديترانه مي رويده است. عدس به خاطر شكل لنز خود به خوبي شناخته شده است. اگرچه عدس يك غذاي اصلي رايج در كشورهايي مانند تركيه، سوريه، اردن، مراكش و تونس است، ولي امروزه بيشترين توليد عدس در كانادا است. گزارش شده است كه دانه هايي در مقبره هاي مصري از سلسله دوازدهم (۲۴۰۰ قبل از ميلاد) يافت شده است. عدس مانند لوبيا خشك بيشتر كشت مي شود. بنابراين، براي خشك كردن غلاف ها بايد يك دوره ۲ تا ۳ هفته اي هواي خشك آفتابي در زمان برداشت وجود داشته باشد. از غلاف هاي نابالغ جوان ممكن است به عنوان سبزي استفاده شود. دانه هاي خشك بالغ يك ماده مورد علاقه در سوپ ها و خورش ها هستند.

گياه عدس يكساله به ارتفاع ۱۲ تا ۱۸ اينچ، كم ارتفاع، بوته اي، ضعيف قائم تا نيمه انگور است كه ظاهر كلي ماشك دارد. داراي بسياري از شاخه هاي نرم و كرك دار با برگ هاي مركب پينه اي و برگچه هاي بيضي شكل متعدد است. گلها سفيد، ياسي يا آبي كم رنگ هستند. غلاف هاي پهن و صاف تنها يك دوم اينچ طول دارند. هر غلاف داراي دو دانه است كه نازك، عدسي شكل، معمولاً كوچكتر از دانه نخودي و داراي رنگ هاي مختلف از جمله قهوه اي و زرد هستند. يك بوش بذر عدس حدود ۶۰ پوند وزن دارد و يك پوند حاوي ۶۰۰۰ تا ۱۲۰۰۰ دانه است. عدس بيشتر با شرايط خشكسالي سازگار است.

انواع مختلف عدس

عدس ها اغلب بر اساس رنگشان دسته بندي مي شوند كه مي تواند از زرد و قرمز تا سبز، قهوه اي يا سياه متغير باشد. در اينجا برخي از رايج ترين انواع عدس آورده شده است:

قهوه اي: اينها پر مصرف ترين نوع هستند. آنها طعمي خاكي دارند، در هنگام پخت به خوبي شكل خود را حفظ مي كنند و در خورش ها و سوپ ها عالي هستند.

پوي (Puy): اينها از منطقه فرانسوي Le Puy مي آيند. آنها از نظر رنگ مشابه هستند اما تقريباً يك سوم اندازه عدس سبز هستند و طعم فلفلي دارند.

سبز: اينها مي توانند اندازه متفاوتي داشته باشند و معمولاً در دستور العمل هايي كه عدس پوي دارند، جايگزين ارزان تري هستند.

زرد و قرمز: اين عدس ها شكافته شده و سريع پخته مي شوند. آنها براي تهيه دال عالي هستند و طعمي شيرين و آجيلي دارند.

بلوگا (Beluga): اينها عدس هاي سياه ريز هستند كه تقريباً شبيه خاويار هستند. آنها يك پايه عالي براي سالادهاي گرم هستند.

خواص

آنچه كه در مورد عدس اغلب ناديده گرفته مي شوداين است كه راهي ارزان براي دريافت طيف گسترده اي از مواد مغذي است. عدس منبع خوبي از پروتئين، ويتامين B، فيبر گياهي، فولات، آهن، فسفر، آهن، منيزيم، پتاسيم و روي است. عدس از بيش از ۲۵ درصد پروتئين تشكيل شده است كه آن را به يك جايگزين عالي براي گوشت تبديل مي كند. آنها همچنين منبع عالي آهن هستند، يك ماده معدني كه گاهي اوقات در رژيم هاي گياهخواري كمبود دارد. پروتئين اصلي آن گلوبولين است. فولات به كاهش سطح هموسيستئين كمك مي كند، اسيد آمينه اي كه محصول واسطه اي در فرآيند متابوليك مهمي به نام چرخه متيلاسيون است. چرخه متيلاسيون نقش مهمي در بسياري از فرآيندهاي بدن مانند سم زدايي و عملكرد مغز ايفا مي كند. منيزيم جريان خون، اكسيژن و مواد مغذي را در سراسر بدن بهبود مي بخشد.

اگرچه انواع مختلف عدس ممكن است كمي از نظر محتواي مغذي متفاوت باشد، ۱ فنجان (۱۹۸ گرم) عدس پخته شده به طور كلي موارد زير را ارائه مي دهد. عدس سرشار از فيبر است كه از حركات منظم روده و رشد باكتري هاي سالم روده حمايت مي كند. خوردن عدس مي تواند وزن مدفوع شما را افزايش دهد و عملكرد كلي روده شما را بهبود بخشد. علاوه بر اين، عدس حاوي طيف گسترده اي از تركيبات گياهي مفيد به نام فيتوكميكال است كه بسياري از آنها در برابر بيماري هاي مزمن مانند بيماري قلبي و ديابت نوع ۲ محافظت مي كنند.

پلي فنول هاي (Polyphenols) موجود در عدس ممكن است فوايد سلامتي قدرتمندي داشته باشند. عدس سرشار از پلي فنول ها (دسته اي از فيتوكميكال هاي تقويت كننده سلامت) است. برخي از پلي فنل هاي موجود در عدس، مانند پروسيانيدين و فلاوانول ها، داراي اثرات آنتي اكسيداني قوي، ضد التهابي و محافظت كننده عصبي هستند. هنگامي كه در آزمايشگاه آزمايش شد، پلي فنول هاي موجود در عدس قادر به توقف رشد سلول هاي سرطاني، به ويژه در سلول هاي سرطاني پوست بودند. يك مطالعه روي حيوانات نشان داد كه مصرف عدس به كاهش سطح قند خون كمك مي كند و مزاياي آن فقط به دليل محتواي كربوهيدرات، پروتئين يا چربي نيست. همچنين شايان ذكر است كه به نظر نمي رسد پلي فنول هاي موجود در عدس پس از پختن خواص سلامتي خود را از دست بدهند.

مقدار بالاي فيبر موجود در عدس باعث حفظ سطح كلسترول و قند خون در بدن مي شود. عدس همچنين با تامين مقادير قابل توجهي فولات و منيزيم به سلامت قلب كمك مي كند. فيبر موجود در عدس از نوع محلول و نامحلول است. فيبر محلول يك ماده ژل مانند در دستگاه گوارش تشكيل مي دهد تا صفرا را به دام بياندازد. تحقيقات نشان داده است كه فيبر نامحلول به افزايش تشكيل مدفوع و جلوگيري از اختلالات گوارشي مانند يبوست و سندرم روده تحريك پذير كمك مي كند. عدس همچنين براي افزايش انرژي با تامين مجدد آهن در بدن شناخته شده است. ضماد تهيه شده از دانه عدس براي درمان بيماري هاي پوستي شناخته شده است.

براي خريد بذر عدس و ساير انواع بذر حبوبات به فروشگاه بذر ظرافت (https://zerafat.com) مراجعه فرماييد.

نخود فرنگي (Pisum sativum) از خانواده Fabaceae كه به‌عنوان نخود سبز يا نخود باغي شناخته مي‌شود. نخود فرنگي يك گياه علفي يك‌ساله است، با ساقه توخالي بالارونده به طول ۲ تا ۳ متر. برگ‌ها متناوب و مركب به شكل پينه‌اي هستند و از ۲ تا ۳ جفت شاخه‌هاي بزرگ برگ مانند به طول ۱٫۵ تا ۸ سانتي‌متر تشكيل شده‌اند. گل‌ها داراي پنج كاسبرگ سبز و پنج گلبرگ سفيد تا بنفش مايل به قرمز در اندازه‌هاي مختلف هستند. ميوه به‌صورت يك غلاف به طول ۲٫۵ تا ۱۰ سانتي‌متر رشد مي‌كند كه اغلب داراي يك غشاي داخلي خشن است. غلاف يك ظرف بذر است كه از دو دريچه مهروموم شده تشكيل شده و در امتداد درزي كه اين دو دريچه را به هم وصل مي‌كند تقسيم مي‌شود. دانه‌ها گرد، صاف و سبزرنگ هستند.

منشأ گونه‌هاي نخود در جنوب غربي آسيا ازجمله افغانستان، هند، پاكستان است و سپس به مناطق نيمه گرمسيري و گرمسيري گسترش مي‌يابد. اسامي بومي نخود فرنگي شامل نخود چيني، نخود غلاف خوراكي، نخود مزرعه، نخود باغي، نخود سبز، نخود عسل، نخود شكر و نخود شيرين (انگليسي)، ertjie (آفريقاييان)، كاتار (بنگالي)، ervilha (برزيل)، جيا وان دو (چيني)، doperwten (هلندي)، petiti pois (فرانسوي)، erbse (آلماني)، kacang ercis (اندونزيايي)، اندو (ژاپني)، سانداك (خمر)، kacang manis (مالزي)، ervilha (پرتغالي)، گوراچ (روسي)، aroeja (اسپانيايي)، اسپريتارت (سوئيسي)، thua lan tao (تايلندي)، bezelye (تركي)، روپوكس (اوكرايني) و داو هوآ لان (ويتنامي) است.

كاربردهاي سنتي

نخود فرنگي را مي‌توان به‌صورت خام و همچنين پخته يا منجمد مصرف كرد. كاربردهاي فعلي تركيبات زيست فعال مختلف يا خواص فيتوشيميايي نخود فرنگي از چندين بررسي متون، ضدباكتري، ضد هليكوباكتر پيلوري، ضد سرطان، ضد ديابت، ضد قارچ، فعاليت‌هاي ضدالتهابي، ضدچربي خون و آنتي‌اكسيداني. علاوه بر اين مي‌تواند به‌عنوان فعاليت حشره‌كش عمل كند.

خواص

حبوبات ازجمله غذاهاي گياهي خوب و ارزان به شمار مي‌رود. نقش مهمي در تغذيه انسان و همچنين در پيشگيري از بسياري از بيماري‌ها به‌ويژه سرطان دارد. چندين محقق گزارش كردند كه نخود فرنگي سرشار از بسياري از اجزاي مغذي و غيرمغذي است كه مي‌تواند از سرطان پيشگيري و مهار كند. نخود فرنگي به دليل محتواي فيبر، پروتئين، نشاسته، عناصر كمياب و بسياري از مواد شيميايي گياهي از ديرباز در رژيم غذايي مهم بوده است. تحقيقات نشان مي دهد كه نخود فرنگي داراي فعاليت‌هاي ضد باكتري، ضد ديابت، ضد قارچ، ضدالتهاب، ضد كلسترول خون و آنتي‌اكسيدان است و همچنين داراي خواص ضد سرطاني است. اجزاي فعال بيولوژيكي غيرمغذي آن شامل آلكالوئيدها، فلاونوئيدها، گليكوزيدها، ايزوفلاون ها، فنل ها، فيتواسترول ها، اسيد فيتيك، مهاركننده‌هاي پروتئاز، ساپونين ها و تانن ها مي‌باشد. اين گياه سرشار از آپيژنين، هيدروكسي بنزوئيك، هيدروكسي سيناميك، لوتئولين و كوئرستين است كه گزارش شده است كه همه آن‌ها به خواص درماني آن ازجمله خاصيت ضد سرطان‌زايي كمك مي‌كنند.

حبوبات يكي از داروهاي سنتي است كه در سطح جهاني مورداستفاده قرار مي‌گيرد زيرا داراي مقدار مواد مغذي است و كارايي درمان‌هاي درماني را دارد. حبوبات شامل لوبيا، غلات و نخود و همچنين يونجه، خرنوب، شبدر، كوپايفرا، شنبليله، نيل، عدس، شيرين بيان، لوپين، كهور، ناتو، سويا، بادام زميني، چوب رز و تمر هندي از خانواده Fabaceae هستند. ارزش غذايي حبوبات كم‌چرب، پروتئين بالا، فيبر غذايي و انواع ريزمغذي‌ها و مواد فيتوشيميايي است كه خواص دارويي به‌ويژه خاصيت ضد سرطاني را از خود نشان مي‌دهد. نخود يكي از عمده‌ترين حبوبات غذايي است كه مي‌تواند در مناطق مختلف رشد كند و در توليد حبوبات غذايي جهان بعد از سويا، بادام زميني و لوبيا خشك رتبه چهارم را دارد. دانه و جوانه نخود به دليل نگراني مردم در مورد مشكل سلامتي خود با تغيير عادات غذايي به‌طور فزاينده‌اي مصرف مي‌شود. شواهد علمي نشان مي‌دهد خواص نخود سبز يا نخود فرنگي (Pisum sativum) يكي از گياهان ضد سرطاني مي‌باشد. چندين مطالعه نشان داد كه رژيم غذايي سرشار از غلات كامل ازجمله حبوبات ممكن است خطر ابتلا به سرطان مانند سرطان سينه، سرطان كولوركتال و سرطان آندومتر را كاهش دهد.

براي خريد بذر نخود فرنگي و ساير انواع بذر حبوبات به فروشگاه بذر ظرافت (https://zerafat.com) مراجعه فرماييد.

فلفل پاپريكا در اكثر نقاط جهان به دليل غلاف آن كشت مي شود. اين گونه شامل بيشتر فلفل هاي شيرين و بسياري از انواع تند و با طعم قوي است. بسته به تنوع، غلاف ها ممكن است ۰٫۵ اينچ تا ۱ فوت (۱۲٫۵ ميلي متر تا ۰٫۳ متر) طول داشته باشند، شكلي بلند، گرد يا مخروطي دارند و رنگ هاي زرد، قهوه اي، بنفش يا قرمز دارند. يك ستون مركزي اسفنجي دانه هاي صاف و كليه شكل را نشان مي دهد. فلفل پاپريكا در اوايل بهار كاشته مي شوند و در تابستان و پاييز كه غلاف ها براق و رسيده هستند برداشت مي شوند. سپس غلاف ها خشك و آسياب مي شوند تا پاپريكا توليد شود. وقتي پاپريكاهاي ملايم درست مي‌شوند، ابتدا هسته مركزي آن جدا مي‌شود.

فلفل پاپريكا مقداري قند دارد كه با تنوع آن متفاوت است و از نظر ويتامين C غني تر از مركبات است. تندي توسط تركيب نيتروژن كپسايسين ايجاد مي شود كه معمولاً در C. annuum نسبت به ساير گياهان هم جنس كمتر است. يك عامل رنگ دهنده، اولئورزين پاپريكا، از غلاف هاي آسياب شده استخراج مي شود و براي دادن رنگ قرمز روشن به گوشت و محصولات سوسيس و ساير غذاهاي فرآوري شده استفاده مي شود.

فلفل پاپريكا پاپريكا يك چاشني محبوب در بسياري از غذاها است. رنگ روشن آن را به يك چاشني عالي براي غذاهاي غير شيرين و با رنگ روشن تبديل مي كند. اغلب در آشپزي اسپانيا، مكزيك و كشورهاي شبه جزيره بالكان استفاده مي شود. مخصوصاً با غذاهاي مجارستاني مرتبط است و براي غذاهاي تند و تند خورش مجارستاني مانند گولياس (كه در ايالات متحده گولاش ناميده مي شود)، پوركولت، پاپريكاس و توكاني ضروري است.

پاپريكا در مقابل پودر فلفل قرمز

رايج ترين ادويه اي كه با فلفل پاپريكا اشتباه گرفته مي شود، پودر فلفل قرمز آسياب شده است. در نگاه اول، اين دو تقريباً يكسان به نظر مي رسند. تنها تفاوت فيزيكي ممكن است يك تغيير جزئي در تن رنگ باشد. با اين حال، جايي كه پاپريكا و پودر فلفل قرمز بيشترين تفاوت را دارند در مواد تشكيل دهنده آنها است. پودر پاپريكا از فلفل هاي بسيار خاصي كه در كشورهاي توليد كننده پاپريكا مانند اسپانيا و مجارستان يافت مي شود تهيه مي شود. از طرف ديگر، پودر فلفل قرمز آسياب شده، مخلوطي از ادويه جات است كه شامل فلفل چيلي آسياب شده و همچنين زيره سبز، پودر سير، نمك و در واقع پاپريكا است. دومين تفاوت آشكار بين پودر فلفل پاپريكا و پودر فلفل قرمز طعم است. يك پاپريكا معمولي طعم شيريني دارد، در حالي كه پودر فلفل قرمز طعم خاكي تري با كمي ادويه دارد.

مزه فلفل پاپريكا

بسته به نوع فلفل پاپريكا، مي تواند از ملايم و شيرين تا تند و دودي متغير باشد. عامل گرما به نحوه توليد پودرهاي قرمز مربوط مي شود. پاپريكاي شيرين يا ملايم فاقد هرگونه كپسايسين است زيرا دانه ها و غشاهاي آن جدا مي شوند و همين باعث گرماي فلفل مي شود. براي پاپريكاهاي تند، مقداري از دانه‌ها و جفت و غدد كپسايسين (يا رگه‌ها) روي فلفل باقي مي‌مانند كه خشك مي‌شوند و به پودر تبديل مي‌شوند. پاپريكا دودي طعم خود را از دود كردن روي آتش بلوط بدست مي آورد.

آشپزي با فلفل پاپريكا

نوع فلفل پاپريكا (چه شيرين، تند يا دودي) نحوه استفاده از آن را در آشپزي تعيين مي كند. يك نسخه معمولي و با طعم ملايم، بدون اينكه طعم غذا را تحت تأثير قرار دهد، رنگي به رنگ اضافه مي‌كند و مي‌توان آن را به مارينادها و مالش‌ها اضافه كرد يا روي يك ظرف آماده مانند هوموس پاشيد. يك فلفل پاپريكا با طعم بيشتر، مانند مجارستاني و اسپانيايي، نقش اصلي را در دستور العمل ها دارد. نسخه هاي شيرين يا داغ، ماده اصلي غذاهاي سنتي مجارستاني مانند پاپريكاش مرغ و گولاش هستند كه به طعم قابل توجهي و رنگ قرمز تيره به غذا كمك مي كنند. ادويه پودر شده را به همراه ساير مواد اضافه كرده و روي حرارت ملايم مي پزند. فلفل پاپريكا دودي اسپانيايي بيشترين تاثير را در يك غذا مي گذارد، زيرا دودي طعم غالب مي شود، مانند دستور پخت مرغ و سبزيجات آهسته يا ماهي ماهي كبابي. به خاطر داشته باشيد كه جايگزيني يك نوع فلفل پاپريكا با نوع ديگر مي تواند طعم غذا را به ميزان قابل توجهي تغيير دهد.

اكثر دستور العمل ها نياز به اضافه كردن ادويه به طور مستقيم به يك دستور غذا دارند، اما براي اينكه فلفل پاپريكا طعم، عطر و رنگ خود را به طور كامل آزاد كند، ابتدا بايد به سرعت در كمي روغن پخته شود. (بسياري از آشپزهاي مجارستاني به اين مرحله سوگند ياد مي كنند.) اگر حتي چند ثانيه بيش از حد پخته شود، مي تواند از بهشتي به تلخ و ناخوشايند تبديل شود، پس دقت كنيد.

اين غلاف‌هاي قرمز روشن از نوع آناهيم به طول ۶ اينچ رشد مي‌كنند و از سبز به قرمز بسيار روشن مي‌رسند. آنها رايحه شيرين دودي دارند و خيلي خوب خشك مي شوند. ارتفاع گياهان به ۳ اينچ مي رسد و در تمام فصل تا يخبندان محصول توليد مي كنند. در اوايل بهار، ۸ هفته قبل از دماي گرم شبانه، بذرها را در داخل خانه شروع كنيد. دانه ها را در محيط هاي استريل قرار دهيد و به عمق ۱/۴ اينچ بپوشانيد. گرماي زير ۸۵ درجه فارنهايت، نور روشن و هميشه مرطوب نگه داريد. بذرها در عرض ۷ تا ۲۱ روز جوانه مي زنند. نهال ها را در گلدان بكاريد و رشد كنيد تا ۶ برگ واقعي روي گياه باقي بماند. آنها را مستقيماً در خاك غني به فاصله ۳۰ اينچ در باغ يا در ظروف بزرگ ۵ گالن بكاريد. وقتي فلفل ها كاملا قرمز شدند برداشت كنيد.

براي خريد بذر فلفل پاپريكا و ساير انواع بذر فلفل به فروشگاه بذر ظرافت (https://zerafat.com) مراجعه فرماييد.

سبزي خردل فلفلي و ترد كه به عنوان خردل برگ نيز شناخته مي شود، در واقع يكي از مغذي ترين سبزيجات برگ سبز موجود در ماه هاي زمستان است. سبزي هاي دوست داشتني آن، در واقع، ويتامين A، K، كاروتن ها و آنتي اكسيدان هاي فلاونوئيد بيشتري نسبت به برخي از ميوه ها و سبزيجات معمولي دارند. رويه‌هاي ترد و برگ‌دار از گياه خردل جمع‌آوري مي‌شود در حالي كه كوچك، لطيف است و به مرحله گلدهي نمي‌رسد. برگ خردل سبز از خانواده Brassica است كه شامل كلم، كلم بروكلي، كلم بروكسل و ... نيز مي شود. سبزي خردل يك افزودني خوشمزه و تند به سالاد و ساندويچ مي دهد.

گياه خردل بومي دشت هاي زير هيماليا در شبه قاره هند است كه از زمان هاي قديم معمولاً براي برگ ها و دانه هاي روغني آن كشت مي شد. خردل از محصولات زمستاني فصل سرد است. برگهاي لطيف و ترد آنها طعم بيشتري دارند كه از نوامبر تا مارس باقي مي مانند. برگ‌هاي خردل تازه داراي برگ‌هاي سبز تيره و پهن با سطح صاف هستند و بسته به نوع رقم ممكن است لبه‌هاي دندانه‌دار، پرزدار يا توري داشته باشند. ساقه سبز روشن آن به طور گسترده به چندين جانبي منشعب مي شود. سبزي خردل يك محصول فصل سرد است كه به راحتي رشد مي كند. آنها سرماي خفيف را تحمل مي كنند و مي توانند در تمام زمستان در آب و هواي گرمتر رشد كنند. قرار گرفتن در معرض يخ زدگي برگ ها را شيرين تر مي كند و هواي گرم برگ ها را تند تر مي كند.

زمان كاشت

كاشت را از اوايل بهار تا اواخر تابستان انجام دهيد. سبزي خردل مي تواند سرماي خفيف را تحمل كند.

فاصله كاشت

هنگام كاشت بذر خردل سبز را با فاصله ۱ اينچ از هم در رديف هايي با فاصله ۶ تا ۸ اينچ قرار دهيد.

آفات و بيماري هاي رايج

شته ها، مگس هاي سفيد و سوسك هاي كك همگي از آفات رايج هستند. براي محافظت از محصولات، از پوشش هاي رديفي استفاده كنيد.

زمان و نحوه برداشت

سبزي خردل را مي توان در حدود ۶ هفته برداشت كرد. براي برداشت، برگهاي بزرگ بيروني را در پايه برش دهيد و برگهاي كوچكتر داخلي را بگذاريد تا به رشد خود ادامه دهند. شما مي توانيد به طور مداوم در طول فصل برداشت كنيد.

برداشت

زمان برداشت بذر بسته به مكان و اينكه محصول زمستان گذراني يا بهاره كاشته شده است متفاوت است. دانه ها را مي توان با بريدن شاخه ها يا با برداشت گياهان كامل جمع آوري كرد. براي جلوگيري از ريزش بذر، مواد برداشت شده را بايد روي پارچه هاي قطره اي يا در ظروف قرار داد.

روش هاي مختلفي براي كوبيدن دانه ها وجود دارد. برداشت هاي كوچك را مي توان با ماليدن ميوه ها بين دستان خود يا روي سطحي كه باعث باز شدن سيليك ها مي شود، خرد كرد. براي برداشت‌هاي بزرگ‌تر، گياهان كامل را در وان‌هاي بزرگ يا روي برزنت قرار دهيد و روي آن‌ها قدم بزنيد. ساقه ها را پس از جدا شدن دانه ها دور بريزيد و مواد باقيمانده را غربال كنيد و بماليد. هنگامي كه دانه ها در شرايط خشك و خنك نگهداري مي شوند، مي توانند به مدت ۶ سال زنده بمانند.

فوايد سبزيجات خردل براي سلامتي

سبزي خردل منبعي غني از آنتي اكسيدان ها (مانند فلاونوئيدهاي مفيد براي قلب و بتاكاروتن) است و حتي زماني كه پخته مي شود، سطح ويتامين هاي A و K آن با بهترين آنها در رتبه اول قرار مي گيرد. سبزيجات منبع عالي ويتامين K هستند. ۱۰۰ گرم برگ تازه حدود ۲۵۷٫۵ ميكروگرم يا حدود ۲۱۵ درصد از نياز روزانه به ويتامين K-1  (فيلوكينون) را تامين مي كند. مشخص شده است كه ويتامين K با افزايش فعاليت استئوبلاستيك در استخوان، نقش بالقوه اي در عملكرد ساخت توده استخواني دارد. همچنين نقش ثابتي در بيماران مبتلا به آلزايمر با محدود كردن آسيب عصبي در مغز آنها دارد.

سبزي خردل، مانند اسفناج، انبار بسياري از مواد مغذي گياهي است كه داراي خواص ارتقاء سلامت و پيشگيري از بيماري است. برگ خردل داراي كالري بسيار كم (۲۷ كالري در ۱۰۰ گرم برگ خام) و چربي است. با اين حال، برگ‌هاي سبز تيره آن حاوي مقادير فراواني از فيتونوترينت‌ها، ويتامين‌ها و مواد معدني هستند. علاوه بر اين، حاوي مقدار بسيار خوبي از فيبر غذايي است كه با تداخل در جذب آن در روده، به كنترل سطح كلسترول كمك مي كند. فيبر كافي در غذا به حركات صاف روده كمك مي كند و در نتيجه از هموروئيد، يبوست و همچنين بيماري هاي سرطان روده بزرگ محافظت مي كند.

سبزيجات خردل منبع غني آنتي اكسيدان هايي مانند فلاونوئيدها، ايندول ها، سولفورافان، كاروتن ها، لوتئين و زآگزانتين هستند. ايندول‌ها، عمدتاً دي-ايندوليل متان (DIM) و سولفورافان به دليل مهار رشد سلول‌هاي سرطاني و اثرات سيتوتوكسيك بر سلول‌هاي سرطاني، داراي مزاياي ثابت شده در برابر سرطان‌هاي پروستات، سينه، كولون و تخمدان هستند. برگ‌هاي تازه منبع متوسطي از ويتامين‌هاي گروه B مانند اسيد فوليك، پيريدوكسين، تيامين، ريبوفلاوين و غيره هستند. اين ويتامين محلول در آب نقش بسزايي در سنتز DNA و تقسيم سلولي دارد. وقتي اين ويتامين در دوران بارداري به زنان مكمل داده شود، ممكن است به جلوگيري از نقص لوله عصبي در نوزادان آنها كمك كند.

برگ هاي تازه خردل منابع عالي ويتامين C هستند. ۱۰۰ برگ تازه ۷۰ ميكروگرم يا حدود ۱۱۷ درصد از RDA را تامين مي كند. ويتامين C (اسيد اسكوربيك) يك آنتي اكسيدان طبيعي قوي است كه از آسيب راديكال هاي آزاد و عفونت هاي ويروسي شبيه آنفولانزا محافظت مي كند. برگ‌هاي خردل نيز منابع باورنكردني ويتامين A هستند. ويتامين A يك ماده مغذي ضروري براي حفظ سلامت مخاط و پوست است. مصرف ميوه هاي طبيعي سرشار از فلاونوئيدها به محافظت در برابر سرطان ريه و حفره دهان كمك مي كند.

سبزي خردل تازه منبع بسيار خوبي از چندين ماده معدني ضروري مانند كلسيم، آهن، منيزيم، پتاسيم، روي، سلنيوم و منگنز است. مصرف منظم سبزي خردل در رژيم غذايي از آرتريت، پوكي استخوان، كم خوني فقر آهن جلوگيري مي كند و اعتقاد بر اين است كه از بيماري هاي قلبي عروقي، آسم و سرطان روده بزرگ و پروستات محافظت مي كند.

براي خريد بذر خردل سبز و ساير گياهان دارويي به فروشگاه بذر ظرافت (https://zerafat.com) مراجعه فرماييد.

انار (Punica granatum) تاج جواهر دنياي ميوه است. هزاران سال است كه انار توسط فرهنگ ها و تمدن هاي مختلف در سراسر جهان جشن گرفته مي شود. در اسطوره هاي باستاني و سنت هاي مذهبي ظاهر مي شود. انار همچنين به عنوان يك ميوه فوق العاده به دليل خواص غذايي و دارويي قابل توجهي كه به طور سنتي براي درمان بيماري هايي از اختلالات گوارشي تا بيماري قلبي استفاده مي شود، مورد استقبال قرار گرفته است. علاوه بر مصرف تازه ميوه، مي توان از ميوه آن در تهيه شربت  و مربا استفاده كرد. ميوه انار براي پرندگان نيز جذاب است.

گياه انار درختچه اي بزرگ يا درخت كوچكي است كه داراي برگ هاي صاف و هميشه سبز و گل هاي نارنجي تا قرمز خودنمايي مي كند. داراي ميوه گرد با پوشش بيروني خشك (پوسته) است. انار يكي از طولاني ترين درختان ميوه كشت شده است. اين گياه بومي مناطقي از جنوب شرقي اروپا تا غرب آسيا تا غرب هيماليا است. گل‌هاي قرمز درشت، ميوه‌هاي قرمز مايل به طلايي و برگ‌هاي سبز براق الهام‌بخش كنايه‌هاي بي‌شماري در ادبيات و هنر بوده و ميوه انار از ديرباز نماد زيبايي و باروري بوده است.

انار به طور گسترده در سراسر منطقه مديترانه كاشته مي شود و هم به عنوان درخت و هم به عنوان يك درختچه بزرگ شناخته شده است. اين درخت تابستاني به دليل گل‌هاي قرمز روشن و همچنين ميوه‌هاي خوراكي مايل به قرمز رشد مي‌كند. علاوه بر اين، رنگ قرمز-برنزي شاخ و برگ جديد بهاري انار و زردي برگ هاي در حال مرگ آن در پاييز هر دو چشمگير هستند. اين درخت برگ‌ريز زيبا مي‌تواند تا ارتفاع ۵ متر و با گسترش ۵ متر رشد كند و سرعت رشد متوسطي در حدود ۲۵ سانتي‌متر در سال دارد. گل هاي قرمز آن از ارديبهشت تا تيرماه ظاهر مي شود.

نيازها

انار در آفتاب كامل رشد مي كند و به خشكي مقاوم است. آنها بهترين رشد را در خاك حاصلخيز و با زهكشي خوب دارند. انار پس از استقرار به مقداري آبياري نياز دارد. به طور كلي، درختان براي استقرار نياز به آبياري تكميلي دارند، به خصوص اگر بعد از فصل بارندگي كاشته شوند. در سال اول به مقدار ۲۰ تا ۲۵ ليتر آب دو بار در هفته آبياري شود. درخت انار در سال دوم خود نياز به آبياري ۴۰ ليتري در هفته دارد. با شروع سال سوم، درختان معمولاً مستقر مي شوند و برخي مانند انار نياز به آبياري تكميلي به ميزان ۵۰ تا ۶۰ ليتر در ماه دارند. انار گرماي زياد را تحمل مي كند. آنها همچنين در خاك هاي قليايي كه اكثر گياهان را مي كشند، به خوبي تحمل مي كنند و رشد مي كنند.

مشخصات

انار درختي برگريز، گرد يا درختچه اي بزرگ است كه گاهي تك تنه است، اما اغلب با تنه هاي كم شاخه ديده مي شود. نمونه هاي قديمي غالباً ظاهري زيبا به نظر مي رسند. برگها به رنگ سبز براق، مستطيلي باريك با حاشيه هاي مواج و ۵ تا ۷٫۵ سانتي متر طول و ۲٫۵ سانتي متر عرض دارند. انار در بهار جوان مسي رنگ و در پاييز ته رنگ زرد دارد. شاخه هاي شاخه اي خاردار هستند. گلهاي اوايل تابستان قرمز روشن در دسته هاي ۱ تا ۵ تايي ظاهر مي شوند. آنها لوله اي هستند و ظاهري شبيه ميخك دارند و گلبرگ هاي مچاله شده دارند. گل ها به ميوه هاي قرمز تيره تبديل مي شوند كه در پاييز و اوايل زمستان مي رسند. ميوه كروي آن به اندازه يك پرتقال است. پوشش بيروني سخت و چرمي است و اغلب شكافته مي شود تا دانه زرشكي پوشيده از خمير در داخل آن نمايان شود.

تكثير

از طريق بذر در بهار و يا با قلمه نيمه رسيده در تابستان تكثير كنيد.

نگهداري

انار گياهي نسبتاً كم نگهداري است، اما به دليل شكل بوته مانند آن، ممكن است براي رشد يك درخت استاندارد نياز به هرس داشته باشد. درختاني كه براي توليد ميوه رشد مي كنند بايد هرس شوند تا شاخه هاي متعدد پايه از بين بروند. نازك شدن در طول ماه هاي زمستان به شكل گيري ساختار درخت كمك مي كند. از شكل دادن به آن خيلي زياد كه ميوه ها با دست چيده شوند خودداري كنيد. قبل از دوره گلدهي بهاره هرس نكنيد تا از نمايش گلدهي لذت ببريد. در اوايل بهار به مقدار كم كود دهيد. قرار گرفتن در معرض آبياري زياد در طول باردهي ممكن است باعث شكافتن زودرس ميوه شود.

براي خريد بذر انار و ساير درختان به فروشگاه بذر ظرافت (https://zerafat.com) مراجعه فرماييد.

وقتي كه ما به دنبال طعم ملايم تري از  پياز هسيتم، پيازچه و پياز سبز گزينه اي انتخابي ما هستند. اما پياز بهاره چيست و آيا همان پيازچه است؟ همچنين آيا پيازچه و پياز سبز نيز يكسان هستند؟ بياييد در دنياي اين پيازهاي رنگارنگ گشتي بزنيم.

تفاوت بين پيازچه و پياز سبز چيست؟

پياز سبز و پيازچه در واقع يك چيز هستند. آنها يا بسيار جوان از پيازهاي معمولي پيازساز كه ما با آنها آشنا هستيم برداشت مي شوند يا مي توانند از گونه هاي ديگري كه در واقع هرگز پياز تشكيل نمي دهند، تهيه شوند. پيازچه بلند است و انتهاي ساقه آن سفيد رنگ است كه بيرون نمي زند. آنها يك نيش پيازي اما ملايم دارند كه به شدت پياز معمولي نيست (قسمت هاي سفيد داراي شديدترين طعم هستند). آنها را مي توان به صورت خام يا پخته استفاده كرد و در حالي كه برخي از آشپزها رويه سبز تيره تر را دور مي اندازند، مي توان كل آن را خورد و اغلب در آشپزي آسيايي استفاده مي شود. پيازچه معمولا در تمام طول سال در دسترس است. به دنبال رنگ روشن، برگ هاي سالم و انتهاي ساقه سفت باشيد.

پياز بهاره چيست؟

پياز بهاره شبيه پيازچه هستند، اما پيازهاي كوچكي در پايه دارند. اين پيازها از گونه‌هايي مي‌آيند كه پياز توليد مي‌كنند و اساساً نسخه‌هاي بالغ‌تر پيازچه هستند. آنها در اواخر پاييز به عنوان نهال كاشته مي شوند و سپس در بهار بعد برداشت مي شوند، بنابراين كلمه بهاره در نام است.

پياز بهاره شيرين‌تر و ملايم‌تر از پياز معمولي است، اما سبزي‌ها نسبت به پيازچه طعم‌دارتر هستند. پيازها بسته به نوع آن مي توانند قرمز يا سفيد باشند و در حالي كه مي توان آنها را به همان شيوه پياز معمولي استفاده كرد ولي به صورت كامل كبابي، برشته شده يا مانند پياز مرواريد استفاده مي شود.

آيا مي توان يكي را جايگزين ديگري كرد؟

اغلب در مورد يكسان بودن يا نبودن پياز سبز و پيازچه سردرگمي وجود دارد و اين ممكن است از اين واقعيت ناشي شود كه پياز سبز در كشورهاي ديگر مانند كانادا و بريتانيا به پياز بهاره گفته مي شود.

طعم و بافت پيازچه و پيازچه مشابه است. اما به خاطر داشته باشيد كه شدت طعم متفاوتي دارند. اگر پيازچه ها خام مانده اند، استفاده از پيازچه را به جاي پيازچه توصيه نمي كنم، زيرا پيازچه طعم قوي تري دارد.

گل رز رامبلر كه به رز مولتي فلورا نيز معروف است، به دليل اسپري‌هاي فراوان آن از گل‌هاي سفيد فراوان كه روي شاخه‌هاي انبوه و كمان‌دار قرار مي‌گيرد، به‌درستي نام‌گذاري شده است. پرندگان به‌ويژه مرغ مقلد شمالي (Mimus polyglottos) از ميوه‌ها تغذيه مي‌كنند و دانه‌هاي آن را به‌طور گسترده‌اي پراكنده مي‌كنند. گل رز مولتي فلورا كه بومي آسيا است براي اولين بار در سال ۱۸۸۶ از ژاپنبه‌عنوان پايه گل رز زينتي به ايالات متحده معرفي شد و به‌طور گسترده به‌عنوان پايه‌اي براي پيوند گل رزهاي پرورشي استفاده شد. به‌عنوان كاشت بزرگراه، حصار زنده، عامل كنترل فرسايش و كاشت براي جذب حيات وحش تبليغ شد. امروزه گل رز مولتي فلورا در بسياري از بخش‌هاي طيف خود به‌عنوان يكي از گل‌هاي رز شناخته مي‌شود.

گل رز مولتي فلورا در اواسط دهه ۱۹۰۰، به‌طور گسترده‌اي به‌عنوان حصار زنده براي كنترل دام كاشته شد. اين يك علف هرز مضر در چندين ايالت ايالات متحده است كه مي‌تواند توليدات دامي را كاهش دهد و همچنين به تعدادي از زيستگاه‌ها حمله كند و به آن‌ها آسيب برساند. گل رز مولتي فلورا انبوه‌هاي غيرقابل نفوذي را در مراتع، مزارع و لبه‌هاي جنگل تشكيل مي‌دهد. حركت انسان، دام و حيات وحش را محدود مي‌كند و پوشش گياهي بومي را جابجا مي‌كند. طيف وسيعي از شرايط را تحمل مي‌كند كه به آن اجازه مي‌دهد به زيستگاه‌هاي سراسر ايالات متحده حمله كند.

ويژگي‌ها

بهتر است گل رز مولتي فلورا در آفتاب كامل در خاك‌هاي حاصلخيز، غني از هوموس، مرطوب و با زهكشي خوب رشد كنيد. طيف وسيعي از شرايط را تحمل مي‌كند. براي بهترين گلدهي، كود متعادل و مالچ را در اواخر زمستان اعمال كنيد.

گل رز مولتي فلورا درختچه‌اي است كه از روي گياهان ديگر به ارتفاع ۳ تا ۵ متر (۹٫۸ تا ۱۶٫۴ فوت) بالا مي‌رود، با ساقه‌هاي تنومند با خارهاي خميده (گاهي وجود ندارد). برگ‌ها ۵ تا ۱۰ سانتي‌متر (۲ تا ۴ اينچ) طول، مركب، با ۵ تا ۹ برگچه و قلمه‌هاي پردار هستند. گل‌ها به شكل كوريمب هاي بزرگ توليد مي‌شوند كه هر گل كوچك، به قطر ۱٫۵-۴ سانتي‌متر (۵⁄۸-۱+۵⁄۸ اينچ)، سفيد يا صورتي، در اوايل تابستان توليد مي‌شود. باسن مايل به قرمز تا بنفش، ۶-۸ ميلي‌متر (۰٫۲۴-۰٫۳۱ اينچ) قطر است.

اين درختچه جذاب كه داراي عادتي پرپشت و راست است، افزودني خوبي براي حاشيه‌ها، كرانه‌ها و دامنه‌ها و باغ‌هاي كلبه است.

سيستم پرورش يك وضعيت تك پايه است كه در آن هر دو بخش توليدمثل نر و ماده در يك گل روي يك گياه (گل‌هاي كامل) يكپارچه مي‌شوند. بنابراين، اگر كنترل نشود، فقط يك گل رز چند فلورا براي توليد يك كلني از گياهان در حال توليدمثل لازم است.

مواظب شته‌ها، برگ‌خوارها، كنه عنكبوتي قرمز گلخانه‌اي، حشرات فلس دار، كاترپيلارها، پشه اره‌اي بزرگ رز، اره برگ غلتان، زنبورهاي برگ برنده، لكه سياه، زنگ گل سرخ و كپك پودري گل سرخ باشيد. آهو و خرگوش نيز مي‌توانند باعث آسيب شوند.

گل رز مولتي فلورا به‌طور معمول در اواخر تابستان، پس از نمايش گل‌ها و تنه هرس مي‌شود.

گل رز مولتي فلورا از طريق قلمه‌هاي نيمه رسيده در اواخر تابستان يا قلمه‌هاي چوب سخت در پاييز تكثير كنيد.

گل رز مولتي فلورا بومي آسياي شرقي است. به پاكستان، آفريقاي جنوبي، آمريكاي شمالي، استراليا و نيوزلند معرفي شده است.

توليدمثل رويشي يا غيرجنسي (جوانه زدن). توليدمثل رويشي (جوانه زدن) زماني اتفاق مي‌افتد كه ساقه‌ها بريده يا شكسته شوند. جوانه زدن ساقه‌هاي زايشي بيشتري توليد مي‌كند كه جاي خود را به گل‌ها، ميوه‌ها و دانه‌هاي بيشتري نسبت به ساقه‌هاي بريده نشده يا شكسته اوليه مي‌دهد. عصاهايي كه براي مدت طولاني روي زمين نگه داشته مي‌شوند مي‌توانند ريشه‌ها را جوانه بزنند و گياه جديدي را تشكيل دهند (به‌عنوان‌مثال لايه‌بندي).

استراتژي‌هاي كنترل IPM براي گل رز مولتي فلورا

كنترل‌هاي فرهنگي

دارايي خود را براي گل رز مولتي فلور نظارت يا بازرسي بصري كنيد. حداقل هر ماه ژوئن و سپتامبر اين كار را انجام دهيد. همان‌طور كه در بخش دوم، استراتژي‌هاي كنترل IPM براي گياهان مهاجم خارجي بيان شد، پيشگيري يك كنترل فرهنگي با ارزش است. از كاشت و تشويق به كاشت اين‌گونه خودداري كنيد. آموزش ديگران (مثلاً مشتريان يا همسايگان) در مورد خطرات اين آفت، كنترل فرهنگي ديگري است كه ارزش بسيار بالايي دارد.

كنترل‌هاي مكانيكي

بكشيد، حفاري كنيد، درو كنيد و برش دهيد. گياهاني را كه به‌راحتي كشيده مي‌شوند بيرون بكشيد. اگر نمي‌توانيد گل رز مولتي فلور را با دست بكشيد (مراقب خارها باشيد)، مي‌توانيد گياه را بيرون بياوريد يا با ابزار آن را بيرون بياوريد. قلمه زدن بهاره يا اوايل تابستان رز مولتي فلورا رشد آن را كند مي‌كند، اما ممكن است مانع از توليد گل، ميوه و دانه نشود. قلمه زدن يا چمن‌زني مكرر در يك چرخه ماهانه در كوتاه شدن رشد گياه و جلوگيري از توليد ميوه و دانه (توت) مؤثرتر خواهد بود.توصيه شده كه براي بيشه‌هاي مستقر يا قديمي، چمن‌زني يا برش مكرر از ۳ تا ۶ بار در هر فصل رشد به مدت دو تا چهار سال، گسترش اين گياه را كنترل كرده و وجود آن را در منطقه چمن‌زني كاهش مي‌دهد. اگر تصميم داريد انبوه‌هاي مستقر را دره كنيد، لطفاً توجه داشته باشيد كه بذر گل رز مولتي فلورا داراي بانك بذر با ماندگاري بالايي است. همان‌طور كه چمن‌زني مي‌كنيد سطح نور خورشيد را روي زمين افزايش مي‌دهيد و به جوانه زدن بذرهاي بانك بذر كمك مي‌كنيد. بنابراين، ممكن است اين آفت را براي مدت طولاني‌تري نسبت به آنچه در ابتدا پيش‌بيني مي‌كرديد، كنترل كنيد. كنترل‌هاي مكانيكي را مي‌توان در هر زماني در طول سال انجام داد. با اين حال، بهترين زمان، ماه‌هاي قبل يا در طول گلدهي است.

كنترل بيولوژيكي

هنوز هيچ حشره، كنه يا ارگانيسم بيماري در دسترس تجاري وجود ندارد كه عامل كنترل بيولوژيكي مؤثر باشد. از بزها و گوسفندهاي اهلي براي كنترل گل رز در شرايط كشاورزي استفاده مي‌شود. دانه رز كالسيد، Megastigmus aculeatus var. nigroflavus Hoffmeyer يك زنبور بومي ژاپن است، اما در ايالات متحده به‌عنوان يك حشره مفيد طبيعي شناخته شده است. هم نر و هم ماده وجود دارد. كالسيدهاي بذر گل رز ماده (Hymenoptera: Torymidae)در باسن گياهان گل رز چند فلورا تخم مي‌گذارند و لاروهاي در حال رشد از دانه‌ها تغذيه مي‌كنند كه بلوغ و نمو بذر را مختل مي‌كند و منجر به مرگ‌ومير قابل‌توجهي از بذر رز مولتي فلورا مي‌شود. بااين‌حال، گسترش اين زنبور كند است. پيشنهاد مي‌كند كه با گذشت زمان، زنبور كالسيد و بيماري روزت رز (RRD)به‌عنوان عوامل كنترل زيستي تركيبي كه به‌طور هماهنگ براي كنترل اين آفت‌زاي عجيب‌وغريب كار مي‌كنند، همپوشاني خواهند داشت. RRD در بخش دوم، استراتژي‌هاي كنترل IPM براي گياهان مهاجم عجيب‌وغريب ذكر شده است. RRD يك ويروس گياهي است كه باعث مي‌شود عصاها تحت جارو جادوگر قرار گيرند و برگ‌ها لكه‌هاي موزاييكي بنفش تيره را نشان مي‌دهند كه منجر به مرگ آهسته گل رز چند فلور مي‌شود.

اين تركيب كنترل زيستي ممكن است چندين دهه طول بكشد تا كاهش قابل‌توجهي در جمعيت گل رز چند فلورا رخ دهد. بودجه بيشتري براي تحقيق و آزمايش براي اين عوامل كنترل زيستي به‌شدت موردنياز است تا انتظارات موردنظر كارشناسان كنترل زيستي را ثابت كنند.

كنترل‌هاي شيميايي

بهترين زمان براي هر گزينه كنترل درست قبل از گلدهي گياه است. علاوه بر اين، استفاده از علف‌كش‌ها در تير، مرداد و تا اواسط شهريور حداكثر كنترل شيميايي را به همراه دارد. در اين ماه‌ها كربوهيدرات‌ها و ساير تركيبات گياهي از طريق فتوسنتز در برگ‌ها ساخته مي‌شوند و براي ذخيره‌سازي از برگ‌ها به ريشه منتقل مي‌شوند. اين جريان رو به پايين از تركيبات گياهي به تسهيل انتقال علف‌كش برگي و كنده به ريشه در اين ماه‌ها براي كشتن مؤثرتر كمك مي‌كند. كنترل مكانيكي برش يا چمن‌زني نيز به همين دليل در اين ماه‌ها بسيار مؤثر است. به‌عنوان مثال، زماني كه روي هر گياهي را قطع مي‌كنيد، ريشه‌ها به‌طور طبيعي با افزايش رشد بيشتر (جوانه زدن)، كاهش ذخاير ريشه (كربوهيدرات‌ها و ساير تركيبات رشد) و تحت‌فشار قرار دادن گياه واكنش نشان مي‌دهند. هر بار كه قسمت بالايي را مي‌بريد، گياه را مجبور به جوانه زدن مي‌كنيد كه باعث كاهش ذخاير ريشه و ضعيف شدن گياه مي‌شود.

كنترل شيميايي پيشنهادي در طي ماه‌هاي ژوئيه، آگوست و تا اواسط سپتامبر اين است كه گل رز چندگانه را تا يك اينچ از زمين برش دهيد و بلافاصله با استفاده از برس رنگ يا اپليكاتور اسفنجي، علف‌كش مستقيم گلايفوسيت را روي كنده تازه بريده شده بماليد. خلاصه قاتل پيچك سمي بسيار خوب كار مي‌كند. كنترل شيميايي پيشنهادي در ماه‌هاي مارس، آوريل، مي و ژوئن اين است كه كنده را به ارتفاع (۶ تا ۱۲ اينچ) برش دهيد و بگذاريد جوانه بزند. سپس گياه جوانه زده را در ماه‌هاي ژوئيه، آگوست يا اوايل سپتامبر به اندازه يك اينچ از زمين ببريد و با كنده با علف‌كش مستقيم گلايفوسيت بماليد.

كاكتوس ماميلاريا هانيانا (Mammillaria Hahniana) با نام كاكتوس بانوي پير نيز شناخته مي‌شود. خانواده ماميلاريا حدود ۲۰۰ گونه كاكتوس دارد كه بيشتر آن‌ها بومي مكزيك هستند. كاكتوس بانوي پير بخشي از خانواده كاكتاسه است. از آنجايي كه مراقبت از كاكتوس ماميلاريا هانيانا آسان است، انتخاب بسيار محبوبي براي افزودن به هر باغي چه در داخل و چه در خارج از خانه است.

خصوصيات كاكتوس ماميلاريا هانيانا

كاكتوس ماميلاريا هانيانا داراي ساقه‌هاي كروي خيره‌كننده است كه با خارهاي سفيد تيز و پايين سفيد پوشيده شده است. اين كره‌ها حدود ۴ اينچ قد و ۵ اينچ عرض دارند، اگرچه در طي چندين سال مي‌تواند تا ارتفاع ۱۰ اينچ تكامل يابد. كاكتوس ماميلاريا هانيانا كاكتوسي است كه از تنهايي خوشش نمي‌آيد و اغلب به‌صورت گروهي رشد مي‌كند و مجموعه‌اي از كره‌ها را ايجاد مي‌كند. سپس در بهار و تابستان اتفاقي مي‌افتد. چيزي كه به سادگي يك گياه توپ به نظر سيخ دار بود، ظاهر جديدي به خود مي‌گيرد. آن‌ها با گل‌هاي بنفش مايل به قرمز گل مي‌دهند كه تاجي را در بالاي گياهان تشكيل مي‌دهند. با اين وجود اين گل‌ها مانند يك هدبند كامل به نظر مي‌رسند كه جلوه هاله‌اي روي كاكتوس ايجاد مي‌كنند.

آيا كاكتوس ماميلاريا هانيانا به آب نياز دارد؟

براي هر چيزي زماني وجود دارد و همين امر در مورد آبياري كاكتوس ماميلاريا هانيانا شما نيز صدق مي‌كند. اما چگونه زمان مناسب را مي‌دانيد؟ هنگام تعيين اينكه آيا نياز به آبياري كاكتوس خود داريد، بايد مطمئن شويد كه خاك كاملاً خشك است. اگر خاك را احساس كرديد و حتي مقداري رطوبت وجود دارد، به گياه خود آب نزنيد.

هنگامي كه خاك كاملاً خشك شد، كاكتوس را آبياري كنيد. اطمينان حاصل كنيد كه آب تا انتها از خاك عبور مي‌كند. گلدان شما بايد سوراخ‌هاي زهكشي مناسبي داشته باشد. گياه را نبايد در آب قرار داد زيرا اين امر مي‌تواند منجر به پوسيدگي ريشه و در نهايت از بين رفتن آن شود، به همين دليل زهكشي ضروري است. فصول بر آبياري نيز تأثير مي‌گذارد. هر چه هوا سردتر باشد، گياه شما به آب كمتري نياز خواهد داشت. بهار و تابستان بهترين زمان براي آبياري گياه شماست. در زمستان كاكتوس بانوي پير خود را آبياري نكنيد.

چه خاكي براي كاكتوس بانوي پير لازم است؟

احتباس آب واقعاً مي‌تواند بر رشد كاكتوس‌هاي شما تأثير بگذارد، بنابراين انتخاب خاك شما بسيار مهم است. شما به خاكي نياز داريد كه نسبتاً سريع زهكشي كند، متخلخل باشد و از نظر مواد مغذي نيز غني باشد. براي بهترين نتيجه به دنبال يك تركيب خوب كاكتوس باشيد. مخلوطي كه بافت شني داشته باشد بهترين گزينه خواهد بود.

كاكتوس ماميلاريا هانيانا خود را با كود تغذيه كنيد

زمان‌بندي همه چيز در مورد تغذيه كاكتوس‌ها با كود است. كاكتوس‌ها فصل رشد را طي مي‌كنند، بهار و تابستان زمان رشد كاكتوس‌ها است. در زمستان، رشد متوقف مي‌شود. كود را فقط بايد در طول فصل رشد به يك دليل ساده اضافه كرد. كود بيش از حد از شكوفه دادن گل‌ها در كاكتوس شما جلوگيري مي‌كند. بهتر است از كود مايع با اين گياه استفاده كنيد. سعي كنيد و مطمئن شويد كه از كود با محتواي پتاسيم بالا استفاده مي‌كنيد زيرا اين به رشد گياه كمك مي‌كند. در زمستان كه گياه خواب است، در تغذيه كاكتوس صرفه‌جويي كنيد. كاكتوس‌هاي شما به آن نياز ندارند. گاهي اوقات اگر ببينيم ساكولنت ها يا كاكتوس‌هاي ما به كمك كمي نياز دارند تا به ريشه خود برگردند از كود استفاده مي‌كنيم.

تكثير كاكتوس بانوي پير شما

كاكتوس ماميلاريا هانيانا از پاجوش‌ها رشد مي‌كند. اين‌ها كره‌هاي كوچك‌تري هستند كه در پايه گياهان پيرتر يافت مي‌شوند. براي تكثير صحيح در اينجا كاري است كه مي‌توانيد انجام دهيد.

چند دستكش باغباني ضخيم بپوشيد.

كوچك‌ترين پاجوش را پيدا كنيد و به آرامي آن را از كارخانه اصلي جدا كنيد.

پاجوش را روي مقداري دستمال خشك در جاي خشك نگه داريد.

بگذاريد چند روز آنجا بماند تا خشك شود.

جايي كه پاجوش گياه اصلي را قطع مي‌كنيد، مقداري هورمون ريشه‌زايي قرار دهيد.

يك گلدان كوچك برداريد و مقداري مخلوط كاكتوس (خاك مخصوصي كه زهكشي مناسبي براي گياه فراهم مي‌كند) به آن اضافه كنيد.

پاجوش را در اين گلدان بكاريد.

هر هفته، حدود چهار هفته، كمي آب به آن بدهيد.

هنگام تكثير به ياد داشته باشيد كه كاكتوس خود را از نور شديد، به‌ويژه نور مستقيم خورشيد دور نگه داريد. پس از اينكه متوجه شديد ريشه‌دار شده و به رشد خود ادامه داده است، مي‌توانيد دوباره آن را در معرض ديد قرار دهيد.

كاشت

براي كاشت بذر كاكتوس ماميلاريا هانيانا اول گلداني را براي كاشت بذر كاكتوس بانوي پير انتخاب كنيد كه زهكشي مناسبي داشته باشد. براي اين منظور مي‌توانيد سطح زيرين گلدان خود را كمي سوراخ كنيد. در مرحله بعد سنگ‌هاي نسبتاً درشت جمع‌آوري كرده و آن‌ها را به ارتفاع ۲ الي ۳ سانتي‌متر (البته مقدار سنگ به ميزان بزرگي و كوچكي گلدان شما بستگي دارد) در انتهاي گلدان بريزيد. بعد از آن مقداري ماسه ساختماني تهيه و يا خريداري كنيد. اين ماسه را بشوريد تا رس آن كاملاً جدا شود. آن‌قدر شست‌وشو را ادامه دهيد تا آب صاف از ماسه سرازير شود، سپس با استفاده از يك الك ماسه را الك كنيد تا سنگ‌هاي ريزودرشت آن از هم جدا شود. سپس سنگ‌هاي ريز ماسه را با پيت ماس مخلوط كنيد (يك پيمانه پيت ماس به اضافه دو پيمانه ماسه ريز به اضافه يك يا نصف پيمانه زغال كبابي خردشده). اگر در خانه مايكروفر داريد حدود ۵ دقيقه مخلوط آماده شده را در درون آن بگذاريد. پس از سرد شدن مخلوط را روي سنگ‌هاي درشتي كه در مرحله نخست آماده كرده بوديد بريزيد. بعد از آن با فشار دادن دست بر روي سطح موردنظر بستر را محكم كنيد و يك لايه نازك سنگ‌ريزه روي بستر بريزيد.

در مرحله آخر بذر كاكتوس ماميلاريا هانيانا را بر روي سطح موردنظر بپاشيد طوري كه بذرها به فاصله ۱ الي ۲ سانتي‌متر از يكديگر فاصله داشته باشند. سپس در ظرف را بگذاريد در غير اين صورت نايلون يا پلاستيك بر روي آن بكشيد و سپس بذر كاكتوس بانوي پير كاشته شده را در دماي ۲۰ تا ۳۰ درجه سانتي‌گراد قرار دهيد. توجه داشته باشيد كه بذر كاكتوس زير نور مستقيم خورشيد نباشد. بعد از ۱۰ روز بذرها جوانه مي‌زنند و شروع به رشد مي‌كنند. شما بايد پس از كاشت بذر، هر دو هفته يك‌بار سم قارچ‌كش را بر روي بستر خاك به اندازه استاندارد اسپري كنيد. كاكتوس تا سه ماهگي نياز به هيچ كودي ندارد. به بذر كاكتوس ماميلاريا هانيانا هر از چند گاهي سر بزنيد تا حشرات و موارد مشكوك را شناسايي كنيد.

با تعويض گلدان كاكتوس بانوي پير خود به سلامتي مطلوب دست يابيد

در بالاي خاك چيزهاي زيادي اتفاق مي‌افتد. كره عالي و گل‌هاي درخشان همان چيزي است كه مي‌بينيد. اگر مي‌خواهيد واقعاً بگوييد كه كاكتوس‌هايتان چقدر خوب هستند، بايد زير سطح را نيز نگاه كنيد. حداقل يك بار در سال گلدان مجدد مي‌تواند به زنده ماندن گياه شما كمك كند و فضاي لازم براي رشد را به آن بدهد. فصل گرم بهترين زمان براي گل‌كاري است. گياه را به آرامي از خاك خارج كنيد، البته به خاطر داشته باشيد كه ابتدا خاك بايد خشك شود. هنگامي كه گياه از گلدان خارج مي‌شود، مي‌توانيد ريشه‌هاي مرده يا ممكن است پوسيده را شناسايي كنيد. با اين وجود اين برش‌ها را قطع كنيد و روي اين برش‌ها يك قارچ‌كش قرار دهيد.

سپس به آرامي تا جايي كه مي‌توانيد خاك قديمي را كنار بگذاريد. در يك گلدان جديد، كاكتوس‌ها را قرار دهيد و مقداري خاك گلدان به آن اضافه كنيد. برخي از گلدان‌هاي محبوبي كه مي‌توانيد استفاده كنيد، گلدان‌هاي تراكوتا هستند، برخي از گلدان‌ها را اينجا براي خانه خود پيدا كنيد. پس از اتمام كار كاكتوس‌ها را در گلدان بگذاريد و بعد از حدود يك هفته مي‌توانيد كمي آن را آبياري كنيد. علاوه بر اين دليل آبياري نكردن بلافاصله پس از كاشت مجدد، جلوگيري از پوسيدگي ريشه است. آن‌ها به مدتي نياز دارند تا در خاك تازه يا مخلوط كاكتوس مستقر شوند.

گلدهي كاكتوس ماميلاريا هانيانا

گل‌هاي درخشان اين كاكتوس همان چيزي است كه به آن شخصيت مي‌بخشد. بنابراين هنگام مراقبت از كاكتوس ماميلاريا هانيانا خود، مي‌خواهيد هر كاري كه ممكن است انجام دهيد تا آن گل‌ها ظاهر شوند. بايد براي فصل‌ها برنامه‌ريزي كنيد. آيا مي‌خواهيد بدانيد اين گل‌هاي دوست داشتني چگونه شكل مي‌گيرند؟ كاكتوس بانوي پير داراي غده است و خارها از اينجا مي‌آيند. غده‌ها مي‌توانند منبسط شده و آب را ذخيره كنند و از زير بغل در غده‌ها، گل‌ها بيرون مي‌آيند. مطمئن شويد كه كاكتوس خود را در معرض آب زياد قرار ندهيد.

نوردهي صحيح براي كاكتوس بانوي پير

اين گياه نيز مانند ساير كاكتوس‌ها در معرض نور خورشيد رشد مي‌كند. با اين حال نور خورشيد بيش‌ازحد براي كاكتوس ماميلاريا هانيانا مناسب نيست. در حالت ايده آل حدود چهار تا شش ساعت نور مستقيم خورشيد در روز تمام چيزي است كه اين گياه به آن نياز دارد. اين بدان معني است كه اگر در خارج از منزل رها شود عملكرد خوبي خواهد داشت. بايد چند گياه بلندتر در اطراف خود داشته باشد تا كمي سايه و محافظت از آن بخصوص در ماه‌هاي گرم‌تر باشد.

اگر اين گياه را در خانه پرورش مي‌دهيد، مطمئن شويد كه در طول روز دائماً در معرض نور قرار مي‌گيرد. مكاني را پيدا كنيد كه نور ثابت و ثابتي داشته باشد و گياه را در كنار پنجره قرار دهيد. اگر در مكاني زندگي مي‌كنيد كه دريافت نور خورشيد يك مشكل است، بهتر است نوري نزديك به گياهان خود داشته باشيد. نور رشدي كه در بالا پيوند داديم بخشي از دفتر ما است كه نور زيادي ندارد، براي رشد گياهان گوشه‌اي كه داريم معجزه مي‌كند.

درك اينكه چرا گل كوكب يكي از گل‌هاي رايج و محبوب است بسيار دشوار نيست. گل‌هاي رنگين‌كماني زيباي آن خيره‌كننده است. گل كوكب از اواسط تابستان تا اولين يخبندان پاييزي گل مي‌دهد و تا پاييز گل مي‌دهد.

كاشت

گل كوكب براي رشد و شكوفايي فراوان به آفتاب كامل (حداقل 8 ساعت در روز) نياز دارد. اگر دماي تابستان شديد باشد، بهتر است در پناه سايه بعدازظهر كاشته شود. گل كوكب به سرما حساس است و نبايد تا زماني كه خاك تا بيش از 60 درجه فارنهايت (15 درجه سانتي‌گراد) گرم نشده و تمام خطر سرمازدگي از بين نرود، كاشته شوند.

براي كاشت بذر گل كوكب يك محل آفتابي با خاك و زهكشي خوب را انتخاب كنيد و قبل از كاشت آن را كاملاً آماده كنيد. بستر كشت را با 2 تا 4 اينچ (5 تا 10 سانتيمتر) كمپوست با كيفيت بالا يا كود پوسيده خوب، گردگيري كمي از پودر استخوان و كود ارگانيك متعادل اصلاح كنيد. همه مواد را در خاك مخلوط كنيد تا به‌طور يكنواخت پخش شود.

براي كاشت گودالي به عمق 4 تا 6 اينچ (10 تا 15 سانتيمتر) حفر كنيد و بذر كوكب در داخل آن قرار دهيد. هنگامي‌كه در محل قرار گرفت، سوراخ را با خاك پر كنيد. گل كوكب بسيار بزرگ مي‌شود، بنابراين حداقل بين 12 تا 18 اينچ (30 تا 46 سانتي‌متر) فاصله بين گل كوكب‌ها بگذاريد.

گل‌هاي گل كوكب در طول فصل رشد به آب ثابت نياز دارند. بنابراين در جواني شيلنگ‌هاي خيس بخار يا آبياري قطره‌اي نصب كنيد. تا زماني كه اولين شاخه‌هاي سبزرنگ را مشاهده نكرديد كه از زمين عبور مي‌كنند، نبايد گل دهانه را آبياري كنيد. آبياري بيش از حد قبل از مشاهده شاخه‌ها مي‌تواند منجر به پوسيدگي بذر گل كوكب شود. پس از رسيدن گياهان به ارتفاع 1 فوت (30 سانتي‌متر)، با كشيدن 3 تا 4 اينچ (7 تا 10 سانتي‌متر) از مركز رشد، آن‌ها را كمي محكم كنيد تا شاخه‌هاي پايه كم را تشويق كنيد كه باعث افزايش توليد گل و طول كلي ساقه مي‌شود.

حلزون‌ها و ليسه‌ها به گياهان جوان آسيب مي‌رسانند و موش‌ها گل‌ها را خراب مي‌كنند. طعمه را در زمان كاشت و به‌صورت دوره‌اي در طول فصل كنار بگذاريد. طعمه حلزون يك گزينه ارگانيك است كه هم براي كودكان و هم براي حيوانات خانگي بي‌خطر است و در برابر هر سه آفت به‌خوبي كار مي‌كند.

در اواسط تابستان، شما نياز داريد كه گياهان بلند را به هم بزنيد تا از ريزش آن‌ها جلوگيري شود. براي باغداران خانگي كه فقط چند گياه دارند، هنگام كاشت، پايه‌هاي بلند و محكم را در كنار غده‌ها قرار دهيد تا بتوانيد ساقه‌ها را هنگام رشد به آن‌ها بچسبانيد. براي پرورش‌دهندگان گل، من روش راه‌راه را توصيه مي‌كنم كه شامل قرار دادن يك پايه تي مانند فلزي در هر 8 پا (2.4 متر) در امتداد لبه‌هاي بيروني تخت‌ها و بستن يك لايه دوگانه از طناب نجات از پايه به پايه است.

درحالي‌كه گل‌هاي گل‌دار بريده بلندمدت نيستند، اما مي‌توانيد 5 تا 7 روز از ساقه‌هاي بريده شده در مرحله مناسب استفاده كنيد. از آنجا كه گل‌هاي گل كوكب بعد از برداشت زياد باز نمي‌شوند، مهم است كه آن‌ها را تقريباً كاملاً باز، اما نه بيش از حد رسيده انتخاب كنيد. پشت هر سر گل را بررسي كنيد، به دنبال گلبرگ‌هاي محكم و سرسبز باشيد. گلبرگ‌هاي كاغذي يا كمي كم آب نشانه سن هستند. حتماً از نگهدارنده گل در آب استفاده كنيد.

بلوبري يك گياه است. اين ميوه معمولاً به‌عنوان غذا مصرف مي‌شود. برخي افراد نيز از ميوه و برگ آن براي تهيه دارو استفاده مي‌كنند. مراقب باشيد بلوبري را با زغال اخته اشتباه نگيريد. در خارج از ايالات متحده، نام زغال اخته ممكن است براي گياهي به نام بلوبري در ايالات‌متحده استفاده شود. بلوبري براي پيري، حافظه و مهارت‌هاي تفكر (عملكرد شناختي) و بسياري از شرايط ديگر استفاده مي‌شود. اما شواهد علمي محدودي براي حمايت از هر يك از اين موارد وجود دارد.

كاشت

زمان كاشت بوته بلوبري

بلوبري را مي‌توان در بهار يا اواخر پاييز در همه مناطق به‌جز سردترين مناطق كاشت. در مناطق سرد بهتر است براي كاشت بذر بلوبري تا اوايل تا اواسط بهار صبر كنيد.

بهتر است گياهان ۱ تا ۳ ساله انتخاب خوبي هستند. اين‌ها را مي‌توان در ظروف يا ريشه برهنه خريداري كرد.

انتخاب و آماده‌سازي محل كاشت

مكان آفتابي و سرپناهي را انتخاب كنيد. درحالي‌كه بلوبري سايه را تحمل مي‌كند، محصولات بهتري در زير نور آفتاب به دست مي‌آيد. درعين‌حال آن‌ها نبايد در معرض باد شديد و خشك شوند.

بذر بلوبري را خيلي نزديك درختان نكاريد زيرا درختان نه‌تنها نور خورشيد را مسدود مي‌كنند بلكه رطوبت خاك را نيز جذب مي‌كنند.

اگر چندين بوته كاشته‌ايد بهتر است آن‌ها را در يك تكه بكاريد نه اينكه در باغ خود پراكنده شويد. اين باعث افزايش توليد و كيفيت توت مي‌شود.

بلوبري يك گياه ريشه‌دار كم‌عمق است. بنابراين به خاكي نياز دارد كه رطوبت را در خود نگه دارد اما به‌خوبي تخليه شود و مرطوب نماند. بذر بلوبري را در مكان‌هايي كه خاك‌هاي سنگين و خاكي دارند و مرطوب مي‌مانند، كاشت نكنيد.

بلوبري در خاكي كه اسيدي است رشد مي‌كند. pH خاك در حالت ايده آل بايد بين ۴٫۰ تا ۵٫۰ باشد. خاكي كه به اندازه كافي اسيدي نيست رشد را متوقف مي‌كند. با مخلوط كردن مقدار كمي گوگرد دانه‌اي چند ماه قبل از كاشت مي‌توان خاك را اسيدي كرد. پيت ماس ​​ و پوست و سوزن كاج نيز افزودني‌هاي خوبي هستند كه به اسيدي شدن خاك شما كمك مي‌كنند.

قبل از قرار دادن بوته‌هاي بلوبري، مواد آلي را در خاك مخلوط كنيد.

خواص بلوبري

بلوبري مانند خواص قره قاط، با جلوگيري از چسبندگي باكتري‌ها به ديواره‌هاي مثانه، از عفونت مثانه جلوگيري مي‌كند. ميوه بلوبري سرشار از فيبر است كه مي‌تواند به عملكرد طبيعي دستگاه گوارش كمك كند. همچنين حاوي ويتامين C و ساير آنتي‌اكسيدان‌ها است. بلوبري همچنين حاوي مواد شيميايي است كه ممكن است تورم را كاهش داده و سلول‌هاي سرطاني را از بين ببرد.

كاهش مهارت‌هاي حافظه و تفكر كه معمولاً با افزايش سن رخ مي‌دهد. برخي تحقيقات نشان مي‌دهد كه مصرف روزانه بلوبري به مدت ۳-۶ ماه ممكن است به بهبود برخي از آزمون‌هاي تفكر و حافظه در بزرگ‌سالان بالاي ۶۰ سال كمك كند. بااين‌حال اكثر آزمون‌هاي تفكر و حافظه تغيير نمي‌كنند. اگر فايده‌اي داشته باشد، احتمالاً اندك است.

در رابطه با سالخوردگي برخي تحقيقات نشان مي‌دهد كه خوردن بلوبري يخ‌زده مي‌تواند محل استقرار و تعادل پا را در افراد مسن بهبود بخشد. بااين‌حال تحقيقات ديگر نشان مي‌دهد كه خوردن بلوبري به اين موارد كمكي نمي‌كند. همچنين به نظر نمي‌رسد خوردن بلوبري باعث افزايش قدرت يا سرعت راه رفتن در افراد مسن شود.

درخصوص عملكرد ورزشي تحقيقات اوليه نشان مي‌دهد كه مصرف بلوبري خشك به افراد كمك نمي‌كند سريع‌تر بدوند يا احساس دويدن را راحت‌تر كند. اما ممكن است به حفظ قدرت ۳۰ دقيقه پس از دويدن كمك كند.

در زمينه مهارت‌هاي حافظه و تفكر (عملكرد شناختي) تحقيقات اوليه نشان مي‌دهد كه مصرف يك دوز بلوبري ممكن است برخي از انواع يادگيري را در كودكان ۷ تا ۱۰ سال بهبود بخشد. اما براي اكثر انواع يادگيري كمكي نمي‌كند و به كودكان در خواندن بهتر كمك نمي‌كند.

در زمينه افسردگي برخي از افرادي كه در يكي از عروق مغز لخته شده‌اند ممكن است دچار افسردگي شوند. در افراد مبتلا به افسردگي احتمال بيشتري وجود دارد كه در دستگاه گوارش عفونت داشته باشند. برخي تحقيقات نشان مي‌دهد كه مصرف روزانه عصاره بلوبري به مدت ۹۰ روز مي‌تواند علائم افسردگي را كاهش داده و همچنين باعث كاهش عفونت در اين گروه از افراد شود.

در رابطه با سطوح بالاي چربي به نام تري گليسيريد در خون (هيپرتري گليسيريدمي) تحقيقات اوليه نشان مي‌دهد كه مصرف يك دوز عصاره برگ بلوبري ممكن است به كاهش سطح چربي در خون بعد از غذا در افراد مبتلا به اين بيماري كمك كند.

در خصوص آرتريت در كودكان (آرتريت ايديوپاتيك نوجوانان) تحقيقات اوليه نشان مي‌دهد كه نوشيدن روزانه آب بلوبري در حين استفاده از داروي ضد حساسيت علائم آرتريت در كودكان را بهتر از دارو به تنهايي كاهش مي‌دهد. نوشيدن آب بلوبري همچنين ممكن است عوارض جانبي ناشي از اتانرسپت را كاهش دهد.

گروهي از علائم كه خطر ديابت، بيماري قلبي و سكته مغزي (سندرم متابوليك) را افزايش مي‌دهد. مصرف بلوبري خشك به بهبود بيشتر علائم سندرم متابوليك كمك نمي‌كند. اما ممكن است به بهبود جريان خون در برخي افراد كمك كند.

براي خريد بذر بلوبري و ساير درختان مثمر به فروشگاه بذر ظرافت مراجعه فرماييد.

گل پريوش در پيشگيري از سرطان خون در كودكان و درمان سرطان معجزه ناميده شده است. به نظر بسياري محافظت از گل پريوش حفاظت از آينده فرزندان شما است. پيشنهاد شده است كه به‌جاي استفاده از اثرات موضعي كه باعث ايجاد داروهاي شيميايي مي‌شود. مردم بايد از عصاره گل پريوش استفاده كنند. گل پريوش يكي از باارزش‌ترين گونه‌هاي گياهي خانواده Apocynaceae است كه در طب گياهي سنتي در جهان استفاده مي‌شود و استخراج شيميايي در درمان سرطان نقش دارد. اين گياه همچنين سابقه استفاده در طب آيورودا، طب سنتي چيني را دارد. علوم پزشكي غربي در قرن بيستم تحقيق در مورد اين گياه را آغاز كردند.

از اين گياه به‌عنوان يك گياه دارويي استفاده مي‌شود و موردمطالعه قرار مي‌گيرد زيرا مشخص شد كه بيش از ۱۰۰ آلكالوئيد ايندول مونوترپنوئيد توليد مي‌كند كه حاوي دو آلكالوئيد ديمري سيتوتوكسيك حياتي هستند كه براي درمان شيمي درماني سرطان استفاده مي‌شوند. همچنين بسياري از آلكالوئيدها نقش دارويي دارند. اين تركيبات شامل تركيبات ضد سرطاني است: Vinblastine و Vincristine. آلكالوئيد وينكريستين در درمان سرطان خون در كودكان نقش دارد.

در طب سنتي، گل پريوش براي تسكين درد ماهيچه‌ها، افسردگي سيستم عصبي مركزي، همچنين براي استفاده از نيش زنبورها و التيام زخم‌ها استفاده مي‌شود. كاربرد آن به‌طور گسترده‌اي از پيشگيري از ديابت تا درمان معده درد متغير است. اين گياه همچنين مي‌تواند به‌عنوان گياه زينتي در باغ و خانه‌هاي مناطق گرم‌تر استفاده شود يا مي‌تواند در فصل سرد در گلخانه رشد كند.

طبقه‌بندي

گل پريوش يك گونه گياهي است كه متعلق به خانواده Apocynaceae (خانواده Dogbane) است. اين خانواده بيشتر شامل گياهان و درختچه‌هاي كوچك است. اين خانواده داراي برگ‌هاي حاشيه‌اي صاف است. گل‌ها در زير بغل برگ‌ها ديده مي‌شوند كه به‌صورت جداگانه يا در ساقه‌هاي بسيار كوتاه جفت شده‌اند و ويژگي بارز ديگر شيره شيري قوي است.

پراكندگي جغرافيايي

اين گياه بومي ماداگاسكار است و به‌عنوان حلقوي ماداگاسكار شناخته مي‌شود. گل پريوش همچنين در سراسر نيمه گرمسيري آسيا، آفريقا و آمريكا طبيعي است و براي اهداف تزئيني و دارويي استفاده مي‌شود.

شرح گياه

گل پريوش ۶۰ و ۲۰ سانتي‌متر ارتفاع و عرض دارد. گل‌ها به رنگ صورتي، سفيد يا بنفش صورتي در ساقه شكننده هستند. گل‌ها داراي يك لوله پايه به طول ۲٫۵-۳٫۰ سانتيمتر با تاجي به قطر حدود ۲٫۰-۵٫۰ سانتيمتر با پنج لبه گلبرگ مانند هستند. ۵ كاسبرگ، به طول ۲-۶ ميلي‌متر، باريك، معمولاً داراي مو (در حالت بلوغ) وجود دارد. گلدهي در طول ماه‌هاي گرم بارور است. اگرچه ممكن است گياهان در هواي بسيار گرم ضعيف شوند. برگ‌ها برعكس ساده روي ساقه با حاشيه كامل برگ، شكل تخمدان به شكل دندانه‌دار، طول تيغه برگ ۲-۴ اينچ و سبزرنگ با برگ چيده شده‌اند. غلاف ميوه مانند يك جفت فوليكول به طول تقريباً ۲٫۰-۴٫۵ سانتيمتر و عرض ۳ ميلي‌متر است.

تكثير

گل پريوش از طريق بذر تكثير مي‌شود. جوانه‌زني گل پريوش يك هفته در دماي ۲۱-۲۴ درجه سانتي‌گراد، در مكاني تاريك و بدون آبياري بيش‌ازحد طول مي‌كشد. بذر گل پريوش را به فاصله ۲ تا ۳ سانتي‌متر روي سطح خاك بريزيد. سپس لايه نازكي خاك را بر روي بذر گل پريوش بپاشيد و با استفاده از افشانه آن‌ها را آبياري كنيد. براي جوانه‌زني سريع‌تر، روي گلدان را با پلاستيك پوشانده و بعد از بيرون آمدن جوانه‌ها از خاك پلاستيك را برداشته و آن‌ها را به گلدان يا باغچه انتقال دهيد.

همچنين مي‌توان گونه‌ها را به‌صورت رويشي تكثير كرد. قلمه‌هاي چوبي نرم را مي‌توان از گياه مادر گرفته و به‌طور جداگانه در خاك كاشت، معمولاً در تابستان ريشه گياه به آساني است. گل‌هاي گل پريوش توسط پروانه‌ها گرده‌افشاني مي‌شوند. اين گونه با خود سازگار است، اگرچه گرده‌افشاني خود در شرايط عادي غيرمعمول است.

آفات و بيماري‌ها

- گياه مي‌تواند توسط فوزاريوم آلوده شود كه منجر به پژمردگي گياه شده و سپس باعث مرگ گياه مي‌شود.

- تكان خوردن و بازگشت باعث مي‌شود نوك ساقه قهوه‌اي تيره و پژمرده شود. اين بيماري‌ها بيشتر به دليل بارندگي هوا يا آبياري بيش‌ازحد است.

- چندين قارچ باعث ايجاد لكه‌هاي برگ مي‌شود. با اين حال آن‌ها معمولاً بي‌ضرر هستند استفاده مي‌كند

كاكتوس پيرمرد آند (Oreocereus celsianus) يك كاكتوس ستوني و تحسين برانگيز است كه با زندگي در محيطي بسيار خشن سازگار شده است. كاكتوس پيرمرد بومي آند پرو، بوليوي و شمال آرژانتين است. پوشش ضخيم آن از موهاي سفيد و پشمي از آن در برابر آفتاب سوختگي و هواي سرد محافظت مي‌كند. ساعت‌هاي بيشتر آفتاب مستقيم باعث مي‌شود كه پوشش ضخيم‌تري داشته باشد. در طبيعت ساقه‌ها مي‌توانند در پايه‌هاي خود منشعب مي‌شوند. در بهار با گل‌هاي سريز شكوفا مي‌شود. اگر در زمستان خشك نگه داشته شود مي‌تواند يخبندان‌هاي كوتاه تا ۱۰ درجه فارنهايت را تحمل كند. اين گياه كاملاً ريشه‌دار است. گلدان مناسب براي كاكتوس پيرمرد گلدان گرد پلاستيكي ۳٫۵ اينچي است.

كاكتوس پيرمرد در برابر يخبندان سخت جان سالم به درنمي‌برد اما اگر خطر يخ‌زدگي وجود داشته باشد، مي‌توان آن را به داخل خانه آورد تا در آستانه پنجره آفتابي يا زير نور رشد كند. كاكتوس براي جلوگيري از پوسيدگي به نور آفتاب روشن، زهكشي عالي و آب كم نياز دارد. ظروف داراي سوراخ زهكشي را انتخاب كنيد و از كاكتوس با زهكشي خوب و خاك آبدار با ۷۰ تا ۸۰ درصد شن معدني مانند ماسه درشت، پوكه يا پرليت استفاده كنيد. قبل از آبياري عميق صبر كنيد تا خاك كاملاً خشك شود. در زمستان خشك نگه داريد.

كاكتوس پيرمرد گونه‌اي متعلق به خانواده كاكتسه ها است كه بومي شيلي، پرو، آرژانتين و بوليوي است. آرئول ها بزرگ، سفيد و بيضي شكل و در قسمت‌هاي جوان گياه بسيار پشمالو هستند. يكي ديگر از ويژگي‌هاي گياه و آنچه متفاوت است، موهاي بلند، نازك و ابريشمي است. كاكتوس پيرمرد توسط پشم فراوان پوشيده شده كه از آن از در مقابل نور خورشيد و احتمالاً از تغييرات ناگهاني دما محافظت مي‌كند.

گلدهي

گل‌هاي كاكتوس پيرمرد گاهي اوقات زمان زيادي طول مي‌كشد تا ظاهر شود، اگرچه كاكتوس پيرمرد بيش از همه به دليل بافت شگفت انگيزش موردتوجه قرار مي‌گيرد. گل‌ها صورتي تيره هستند و در بالاي آن ظاهر مي‌شوند. خارهاي شعاعي مخروطي و سفت، زرد مايل به قهوه‌اي و طول آن حدود ۲ سانتي‌متر است. خارهاي مركزي ضخيم‌تر هستند و طول آن به ۸ سانتي‌متر مي‌رسد و قهوه‌اي هستند. كاكتوس پيرمرد براي مبتديان ساكولنت ايده آل است زيرا رشد آن آسان است و از گياه كم مراقبت مي‌شود و براي كلكسيونرهاي ساكولنت، اين گياه رنگ و بوي متفاوتي به مجموعه مي‌بخشد.

نور

كاكتوس پيرمرد را در تمام طول سال در آفتاب كامل قرار دهيد. در داخل خانه بايد در زير نورگير يا نزديك پنجره قرار گيرد كه نور خوبي دريافت مي‌كند. گلدان را به‌طور منظم بچرخانيد تا تمام چهره‌هاي كاكتوس به يك اندازه نور دريافت كنند و به‌طور كامل رشد كنند.

دما

كاكتوس پيرمرد حداقل دماي صفر درجه سانتي‌گراد را در زمستان تحمل مي‌كند. در دماهاي پايين‌تر گياه ممكن است بميرد. در مورد زمستان‌هاي خيلي سرد بهترين گزينه قرار دادن گياه در داخل است. مراقبت از گياه در برابر رطوبت محيط بسيار مهم است زيرا در صورت مرطوب بودن هوا كاكتوس پيرمرد بسيار مستعد پوسيدگي است. كاكتوس پيرمرد در سرما رشد خود را متوقف مي‌كند.

آبياري

از بهار تا پايان تابستان هر ۷ يا ۱۰ روز يك‌بار مي‌توانيد اين گياه را آبياري كنيد. در زمستان نياز به آب بسيار كم و در حد صفر دارد. نكته مهم اين است كه قبل از آبياري بعدي به‌خصوص در فصل زمستان اجازه دهيد بستر كاملاً خشك شود (در اين زمان توصيه مي‌شود كه بستر خشك براي چند روز باقي بماند).

كود

كاكتوس پيرمرد از بهار تا اوايل پاييز نياز به يك كود خوب دارد. فقط كود مايع مخصوص كاكتوس‌ها به آن بدهيد.

پيوند زدن

بهتر است پيوند كاكتوس پيرمرد در فصل بهار انجام گيرد. در مورد گياهان جوان، سالي يك بار و به دنبال آن وقتي گياه به اندازه كافي بالغ شود كه هر ۳ يا ۴ سال يا در مواقع ضروري اين كار را انجام گيرد.

كاشت و تكثير

تكثير با بذر كاكتوس پيرمرد يا قلمه در بهار انجام گيرد. بذر كاكتوس پيرمرد به سرعت جوانه مي‌زند و نهال‌ها از سنين پايين كاملاً مقاوم هستند. بهترين زمان براي كاشت بذر كاكتوس پيرمرد فصل بهار است. فقط بايد از يك گلدان كوچك استفاده كنيد و يك بستر مخصوص براي بذر كاكتوس‌ ها و ساكولنت ها با زهكشي خوب اضافه كنيد. سپس بذر كاكتوس پيرمرد  را روي بستر پخش كنيد و يك لايه بسيار سبك از بستر را به دانه‌ها اضافه كنيد. بستر را مرطوب نگه داريد (اما از غرق شدن آب خودداري كنيد) و گلدان را در مكاني نگهداري كنيد كه نور خورشيد را به‌خوبي دريافت كند. پس از رسيدن گياه و مناسب براي دست‌كاري، مي‌توان آن را به گلدان قطعي پيوند زد.

هرس

اين گياه نيازي به هرس ندارد. فقط برگ‌هايي را كه كوبيده يا خشك شده‌اند جدا كنيد تا ظاهر گياه بهتر شود.

آفات و بيماري‌ها

كاكتوس پيرمرد عمدتاً توسط شپشك هاي آردآلود موردحمله قرار مي‌گيرد كه به ساقه‌هاي برهنه حمله مي‌كند. معمولاً بيشترين غلظت اين آفت در انتهاي ساقه‌هاي در حال رشد در جايي كه اپيدرم نرم‌تر است مشاهده مي‌شود.

شقايق كاليفرنيايي گياهان قوي هستند و اغلب در قسمت‌هاي خالي و در كنار جاده‌ها بدون هيچ‌گونه مراقبت رشد مي‌كنند. بااين‌حال، هنگام چيدن، متوجه خواهيد شد كه زيبايي آن‌ها زودگذر است، زيرا گلبرگ‌ها اغلب قبل از اينكه بتوانيد گل‌ها را در يك گلدان قرار دهيد روي زمين مي‌افتند. شقايق كاليفرنيايي در اوايل تابستان در اوج خود است. به نظر مي‌رسد گل‌هاي شاد يك شبه بهار مي‌زنند و مناطق وسيعي را با گلبرگ‌هاي روشن و ابريشمي خود و شاخ و برگ‌هاي سبز آبي و سرخس مانند پوشانده‌اند. هنگامي كه هوا گرم شد، اين گل‌هاي سريع رشد را در بهار بكاريد، چه در تخت گل‌هاي خود و چه در ظروف.

مراقبت از شقايق كاليفرنيايي

مانند اكثر گل‌هاي وحشي بومي، شقايق كاليفرنيايي نيز به‌راحتي نگهداري مي‌شود. نكته اصلي اين است كه شرايط رو به رشدي را براي آن‌ها فراهم آوريد كه از محل زندگي بومي آن‌ها تقليد مي‌كند. براي اين گياه، بيشتر به چيزهايي كه به شقايق كاليفرنيايي نمي‌دهيد اهميت مي‌دهد تا آنچه به آن‌ها مي‌دهيد. در مورد آب و كود كمتر است. گياهان خود را در آغوش نگيريد و اين لذت را خواهيد داشت كه آن‌ها را در حال كاشتن و رشد در بسياري از فصول آينده مشاهده خواهيد كرد.

كله پاچه (حذف شكوفه‌هاي مصرف‌شده) مي‌تواند باعث گلدهي بيشتر شود. بااين‌حال، اگر مي‌خواهيد گياهان خودبه‌خود بذر بپاشند، مقداري گل سر بگذاريد تا بذر آن‌ها ريخته شود. علاوه بر اين، گياهاني كه در آب‌وهواي گرم و در ظروف رشد مي‌كنند، معمولاً كوتاه مدت هستند و اغلب به‌عنوان گياهان يك‌ساله مورداستفاده قرار مي‌گيرند. بسياري از باغداران ترجيح مي‌دهند آن‌ها را بعد از گلدهي بكشند و در فصل رشد بعدي بذرهاي جديد بكارند.

نور

شقايق كاليفرنيايي در زير آفتاب كامل رشد مي‌كند و شكوفا مي‌شود، به اين معني كه در اكثر روزها حداقل شش ساعت در معرض نور مستقيم خورشيد قرار مي‌گيرد. هرچه نور خورشيد بيشتر باشد، بهتر است. شقايق‌هايي كه در شرايط سايه‌دار رشد مي‌كنند اغلب خسته به نظر مي‌رسند و به راحتي تسليم بيماري‌ها مي‌شوند.

خاك

در حالي كه بسياري از گل‌ها به خاك غني و لومي احتياج دارند، شقايق كاليفرنيايي مي‌تواند در خاك‌هاي فقير رشد كند. خاك‌هاي شني و صخره‌اي هر دو شرايط خوبي را براي شقايق كاليفرنيايي فراهم مي‌كنند. چيزي كه كار نمي‌كند خاك رس سنگين است زيرا اين گياهان به زهكشي شديد خاك نياز دارند. اگر خاك رسي داريد، به‌جاي آن در يك تخت يا ظرف باغ بلند بكاريد.

آب

شقايق كاليفرنيايي به آب بسيار كمي احتياج دارد و كانديدهاي خوبي براي خشكي‌هاي مقاوم به خشكي هستند. بارش‌هاي بهاري اسپوراديك معمولاً براي آبياري گياهان كافي است. در مناطقي كه تابستان‌هاي گرم دارند، گياهان اغلب خوابيده و در اين مدت نيازي به آبياري اضافي ندارند.

دما و رطوبت

گرم شدن خاك در بهار، همراه با رطوبت ناشي از باران بهاري، باعث جوانه‌زني بذر شقايق كاليفرنيايي مي‌شود. تا زماني كه درجه حرارت ملايم باقي بماند، بين ۵۰ تا ۷۵ درجه فارنهايت، گل كاليفرنيايي به رشد خود ادامه مي‌دهد. گرماي بيش‌ازحد مي‌تواند باعث خواب شود. بااين‌حال، هنگامي كه دماي سرد برمي‌گردد، گياهان اغلب دوباره رشد كرده و حتي دوباره شكوفا مي‌شوند. علاوه بر اين، شقايق‌هاي كاليفرنيايي رطوبت كم تا متوسط ​​را ترجيح مي‌دهند. در رطوبت بالا، زهكشي خوب خاك و جريان هوا در اطراف گياهان براي سالم ماندن آن‌ها ضروري است.

كود

براي رشد موفقيت‌آميز شقايق كاليفرنيايي، حتي در مناطقي با خاك فقير از نظر مواد مغذي، هيچ كودي لازم نيست. افزودن كودهاي شيميايي مي‌تواند باعث رشد بيش‌ازحد شاخ و برگ در هزينه شكوفه شود.

انواع شقايق كاليفرنيايي

انواع مختلفي از شقايق كاليفرنيايي وجود دارد:

«California Golden» رنگ نارنجي كلاسيك روشن گل‌ها را ارائه مي‌دهد.

«زنگ ماموريت» تركيبي از رنگ‌هاي شربت، از جمله صورتي، ماهي قزل‌آلا و كرم است، با شكوفه‌هاي نيمه دوتايي (با گلبرگ‌هاي اضافي شكوفا مي‌شود).

«گلدن وست» پيچشي در شكوفه پرتقال آشنا است، زيرا داراي مركز تيره‌تري است.

نحوه پرورش شقايق كاليفرنيايي از دانه

بذر شقايق را در جايي بكاريد كه قصد داريد پس از گذراندن تهديد سرمازدگي در منطقه شما، آن‌ها را در خارج پرورش دهيد. بذر شقايق را به آرامي در خاك فشار دهيد و به آرامي آبياري كنيد تا از جدا شدن دانه‌هاي ريز جلوگيري شود. جوانه‌زني بايد در حدود دو هفته رخ دهد. با مشاهده رنگ سبز مايل به سبز شاخ و برگ شقايق مي‌توانيد بذر شقايق جوانه زده را از علف‌هاي هرز تشخيص دهيد. نهال‌هاي نازك با فاصله حدود ۸ اينچ.

آفات / بيماري‌هاي شايع

شقايق‌هاي كاليفرنيايي عموماً گياهان سالمي هستند، اما وقتي در محيطي كه باران زياد را تجربه مي‌كنند رشد كنند مستعد ابتلا به بيماري هستند. كپك، كپك و پوسيدگي ساقه مي‌تواند در گياهاني كه در مناطق مرطوب رشد مي‌كنند رخ دهد. اگرچه مي‌توانيد گياهان را با قارچ‌كش‌ها درمان كنيد، اما بهترين گزينه اصلاح محيط است. اطمينان حاصل كنيد كه شقايق‌هاي شما در معرض آفتاب كامل و خاك خوب زهكشي هستند تا از آب‌گرفتگي آن‌ها جلوگيري شود.

گل بنفشه داراي گونه‌هاي فراواني است كه در ايران ۱۹ گونه بومي آن شناخته شده كه به رنگ‌هاي سفيد، زرد، آبي، بنفش و… هستند كه در اين بين معروف‌ترين آن‌ها در ايران بنفشه ۳ رنگ و بنفشه معطر است. گل بنفشه بيشتر در قسمت شمال غرب كشورمان و همچنين مناطق كوهستاني به‌صورت خودرو در زمين‌هاي مرطوب و در كنار نهرهاي آب رشد مي‌كند. گل بنفشه مانند ساير ديگر گل‌ها فقط در فصل بهار رشد مي‌كنند و داراي گل هستند كه علاوه بر زيبايي داراي عطر دل‌نشيني هستند كه قطعاً ارزش كاشت را دارند شما مي‌توانيد براي كاشت گل بنفشه هم در باغچه و هم در گلدان بنا به سليقه خود اقدام كنيد.

كاشت گل بنفشه

بهترين زمان براي كاشت بذر بنفشه اوايل شهريور تا اواسط پاييز است.

در ابتدا بايد گفت كه كاشت گل بنفشه به فضاي چنداني احتياج ندارد، شما مي‌توانيد در يك فضاي كوچك هم اقدام به اين كار كنيد.

ابتدا بايد براي كاشت بذر بنفشه يك مكان جدا از بستر اصلي كاشت فراهم كنيد.

تهيه يك سبد پلاستيكي و يا يك گلدان گزينه خوبي است.

بعد از پر كردن سبد با خاك بذر بنفشه ها را روي خاك مي‌پاشيم.

سپس بعد از آن به اندازه نيم سانتي‌متر كود پوسيده روي بذر بنفشه ها مي‌ريزيم.

از آلوده نبودن كودي كه براي كاشت بذر بنفشه استفاده مي‌كنيد مطمئن باشيد.

بعد از كاشت بذر بنفشه آن‌ها را آبياري كنيد تا بستر مرطوب شود.

تا زماني كه بذر بنفشه ها جوانه نداده‌اند از تابش مستقيم نور خورشيد به بذر بنفشه ها جلوگيري كنيد زيرا در مقابل سوختگي بسيار حساس هستند.

با گذشت ۲ هفته از كاشت بذر بنفشه خواهيم ديد كه بذر بنفشه ها سر از خاك بيرون آورده‌اند.

زماني كه اندازه هر جوانه به ۲۰ سانتي‌متر رسيد زمان آن است كه به بستر اصلي انتقال داده شوند.

كاشت بذر بنفشه به‌صورت مستقيم در همان محل اصلي نبايد انجام شود زيرا زماني كه بذر بنفشه ها پاشيده مي‌شوند به‌صورت نامنظم جوانه مي‌زنند كه جالب نيست به همين دليل ابتدا در يك بستر جدا نشاء گيري كرده سپس به زمين اصلي انتقال داده مي‌شود.

گل بنفشه از آن دسته گل‌هايي است كه نمي‌توان در محيط خانه از آن‌ها نگهداري كرد زيرا براي رشد نياز به محيط بيرون و اكسيژن فراوان دارند، به همين دليل در زمان كاشت بذر بنفشه سعي كنيد محيطي مناسب براي مثال پنجره‌هاي جنوبي را براي جوانه‌زني انتخاب كنيد، البته مي‌توان با كاشت گل بنفشه در بالكن و تراز از آن‌ها به‌خوبي نگهداري كرد.

شرايط نگهداري

خاك: براي اينكه بذر بنفشه رشد قابل‌قبول و مطلوبي داشته باشد حتماً بايد از خاكي استفاده كنيد كه قدرت زهكشي خوبي داشته باشد و همچنين خواستار خاكي مرطوب با PH بين ۵٫۵ تا ۷٫۵ نيازمند است.

آبياري: براي رشد خوب گل بنفشه به‌خصوص در ايام تابستان كه هوا گرم است، بايد آبياري آن به‌صورت منظم انجام شود، از غرقابي كردن خاك خودداري كنيد، رطوبت بيش‌ازحد خاك باعث مي‌شود كه ريشه‌ها در خاك خفه شوند. همچنين بايد از خشكي دادن گياه هم خودداري كنيد زيرا خشكي كشيدن هم باعث كاهش گل‌دهي گياه مي‌شود.

نور: گل بنفشه از جمله گل‌هاي بيروني و آفتاب دوست است كه به ميزان كمي هم مي‌تواند سايه را تحمل كند، عدم دريافت نور كافي منجر به كوچك شدن گل‌ها مي‌شود.

دما: گل بنفشه در هواي خنك عمر و ماندگاري بيشتري دارد طوري كه اين گل قادر به تحمل سرماي زمستان است و مي‌تواند در زير برف زنده بماند. گل بنفشه بهترين رشد را در دمايي بين ۴ الي ۱۳ درجه سانتي‌گراد دارد.

آفات: يكي رايج‌ترين آفات در كاشت گل بنفشه شته است براي از بين بردن آن مي‌توان با كمك آب و صابون روي آن اسپري كرد. نوع ديگري از آفت گل بنفشه وجود دارد كه به آن لكه برگ مي‌گويند كه منجر به ايجاد لكه‌هاي سياه بر روي گل برگ‌هاي گل مي‌شود. يكي ديگر از عارضه‌هاي گل بنفشه پوسيدگي ساقه است كه مي‌تواند از طريق‌هاي گوناگوني به گل انتقال داده شود، اين عوارض منجر به كم رنگ شدن گل برگ‌هاي گياه و چروك شدن آن مي‌شود.

زمان گل‌دهي: گل بنفشه از اواخر زمستان و با آمدن بهار شروع به گل‌دهي مي‌كند، اين گياه به‌طور معمول مي‌تواند در تمام طول سال گل بدهد، رشد اين گل در فصل گرم تابستان كمي محدودتر خواهد شد چرا كه در تابستان روزها بلندتر است و گياه بايد گرماي بيشتري را تحمل كند.

آويشن يك گياه معطر باستاني است كه در آشپزي استفاده‌هاي زيادي از آن مي‌شود و موردعلاقه بسياري از آشپزان است. آويشن همچنين به‌عنوان يكي از گياهان دارويي نيز شناخته مي‌شود. آويشن يك گياه خزنده و مقاوم است، اين گياه سطح زمين را پوشش مي‌دهد و گاهي اوقات در امتداد يك ديوار هم رشد مي‌كند و به‌راحتي قابل كاشت در ظروف و گلدان‌ها نيز مي‌باشد. گل‌هاي كوچك آويشن به رنگ صورتي يا بنفش كمرنگ هستند و با عطر خود باعث جذب زنبورهاي عسل مي‌شوند. بيش ۳۰۰ گونه از اين گياه چندساله مقاوم وجود دارد. آويشن تقريباً مي‌تواند در هر آب و هوايي رشد كند.

بذر آويشن را معمولاً به شكل مستقيم و بر روي رديف‌‌هايي به فاصله ۴۰ تا ۵۰ سانتي‌‌متر از يكديگر و در عمق كمتر از نيم سانتي‌‌متر مي‌‌كارند. درصورتي‌كه كشت بذر آويشن به روش غيرمستقيم صورت گيرد، فاصله بين رديف‌‌ها حدود ۲۵ تا ۳۰ سانتي‌‌متر است و بذر آويشن بايد در خزانه هواي آزاد كشت شود. پس از اينكه ارتفاع نشاء تقريباً ۱۰ تا ۱۵ سانتي‌‌متر شد، بايد آن‌‌ها را به زمين اصلي منتقل كرد. بوته‌‌ها را با فاصله ۲۰ سانتي‌‌متر از يكديگر و در رديف‌‌هايي كه حدوداً نيم متر از هم فاصله دارند، در زمين اصلي مي‌‌كارند.

داشتن آويشن تازه در منزل و عطر دل‌انگيز آن، هر كسي را به كاشت اين گياه ترغيب مي‌كند. در واقع با كاشت بذر آويشن در گلدان، شما با يك تير، دو نشان زده‌ايد. آويشن شكل ظاهري جذاب و زيبايي دارد. بعد از كاشت در گلدان، آن را مي‌توان در فضاي داخلي خانه قرار داد تا زيبايي خانه را دو چندان كند. از طرف ديگر، امكان بهره بردن از خواص آويشن در درمان بيماري‌ها و تهيه غذا وجود خواهد داشت. اگر شما در كاشت بذر آويشن مهارت پيدا كنيد، اين مي‌تواند نوعي شغل خانگي پردرآمد نيز محسوب شود.

مراحل كاشت بذر آويشن در گلدان

براي كاشت آويشن در گلدان شما مي‌توانيد بذر آويشن يا قلمه‌هاي جوان آن را از مراكز توليد گل و گياه تهيه و با دنبال كردن مراحل زير آن را در گلدان بكاريد.

بذر آويشن را به‌صورت متراكم در گلدان متوسطي در عمق نيم سانتي‌متري خاك بكاريد.

پس از به ثمر رسيدن بذر آويشن و جوانه زدن آن، بوته‌‌هاي ضعيف را به اندازه مطلوب تنك كنيد. فاصله بين بذر آويشن ها يا نهال‌هاي آويشن را ۲۰ تا ۳۰ سانتي‌متر در نظر بگيريد.

بذر آويشن هاي طي يك تا دو هفته در دماي ۳۲- ۱۲ درجه سانتي‌گراد جوانه مي‌زنند.

پس از كاشت بذر آويشن بهترين كار براي نگهداري اين گياه قرار دادن آن در معرض نور غيرمستقيم آفتاب است.

بهترين زمان براي كاشت بذر آويشن در گلدان اواخر اسفند و اوايل بهار است. اولين گل‌هاي گياه از اواسط ارديبهشت ظاهر مي‌شوند و گلدهي تا اواخر خرداد همچنان ادامه مي‌يابد. در اواسط تابستان شما مي‌توانيد برگ‌هاي تازه گياه را برداشت كنيد.

شرايط محيطي

خاك مناسب

مناسب‌ترين خاك براي كاشت بذر آويشن در گلدان، خاكي با بافت متوسط، ظرفيت مناسب انتقال آب، تهويه خوب، مقادير بالاي آهك و غني از عناصر غذايي است.

آبياري

آويشن به آبياري به‌صورت متوسط و منظم نياز دارد. آبياري بيش‌ازحد باعث پوسيدگي ريشه گياه مي‌شود.

دماي مناسب

گياه آويشن براي رشد نيازمند هواي گرم است و در برابر سرما چندان مقاوم نيست. بهترين دما براي كاشت بذر آويشن در گلدان دماي ۲۲ تا ۲۵ درجه سانتي‌گراد است. يا اين وجود اين گياه، دامنه تحمل تغييرات دماي ۱۲ تا ۳۰ درجه سانتي‌گراد را دارد.

نوردهي

گلدان را در محلي با امكان دريافت نور كافي خورشيد قرار دهيد. پنجره‌هاي جنوبي آپارتمان بهترين مناسب‌ترين مكان براي نگهداري از اين گياه است.

هرس

چيدن نوك ساقه‌هاي آويشن باعث مي‌شود كه گياهتان پرپشت باقي بماند. اين كار را قبل از چوبي شدن ساقه‌هاي آويشن انجام دهيد.

آفات و بيماري‌ها

آويشن يك گياه مقاوم است و خيلي كم درگير آفات و بيماري‌ها مي‌شود. با اين وجود توصيه مي‌كنيم از دادن سم به گياه خودداري كنيد تا بتوانيد با خيال راحت از برگ‌هاي آويشن در پخت غذا و تهيه دم‌نوش استفاده كنيد.

در هر زمان كه بخواهيد مي‌توانيد برگ‌ها و گل‌هاي آويشن را برداشت و آن‌ها را در يك محيط داراي سايه با تهويه مناسب خشك كنيد. برگ‌هاي خشك آويشن قابليت نگهداري براي دو سال را دارند و عطر خود را حفظ مي‌كنند.

همچنين از راه‌هاي زير نيز مي‌توانيد محصولات ما را ملاحظه و خريد نماييد:

۱- مراجعه به صفحه اينستاگرامي به آدرس:

https://www.instagram.com/zerafat_shop/

https://www.instagram.com/zerafat.shop

۲- مراجعه به كانال تلگرامي به آدرس:

https://t.me/zerafat_shop

۳- تماس با شماره موبايل: ۰۹۱۳۵۵۵۵۹۳۳

ناز آفتابي يك گياه گل‌دار در خانواده بومي آرژانتين، جنوب برزيل و اروگوئه است. همچنين در جنوب آسيا ديده مي‌شود و به‌طور گسترده‌اي در بسياري از مناطق بالكان گسترش يافته است. در بنگلادش نيز موجود است و با نام گل زمان، به اين دليل كه گل تا به يك زمان خاص به شكوفه مي‌رسد نام‌گذاري شده است. اين گياه در ابتدا كوچك است، اما با رشد سريع سالانه به ۳۰ سانتي‌متر بلندي مي‌رسد، هر چند كه معمولاً كمتر از اين است. بااين‌حال اگر به‌درستي كشت شود به‌راحتي مي‌تواند به اين ارتفاع برسد. برگ‌هاي آن ضخيم و گوشتي تا ۲٫۵ سانتي‌متر، مرتب و متناوب در خوشه‌هاي كوچك است. گل‌ها با قطر ۲٫۵ تا ۳ سانتي‌متر با پنج گلبرگ به رنگ‌هاي متغير قرمز، نارنجي، صورتي، سفيد و زرد است.

گل ناز داراي ارقام متعدد مي‌باشد و بعضاً داراي گل‌هايي با دو گلبرگ اضافي مي‌باشند و در رنگ بسيار تنوع دارند. گل ناز به‌طور گسترده در آب‌وهواي معتدل به‌عنوان يك گياه زينتي پرورش داده مي‌شود. گل ناز يكي از مهم‌ترين گل‌هايي است كه در باغ‌هاي قديمي كشت مي‌شد و معمولاً براي كاشت آن محل خاصي را در نظر مي‌گرفتند. بذر ناز آفتابي بسيار ريز است. كشت به‌وسيله بذر ناز آفتابي انجام مي‌شود و شبيه به چمن‌كاري است. اين گياه را در پارك‌ها، باغ‌هاي صخره‌اي، چمن‌كاري‌ها، ميدان‌ها و بولوارها براي تزيين، رايج است.

گل‌هاي گل ناز شب‌ها بسته و صبح‌ها با نور آفتاب باز مي‌شوند. روز‌هايي كه هوا ابري است گل‌ها بسته مي‌مانند. اين گياه، چون گسترش عرضي زيادي دارند در مدت كوتاهي زمين را مي‌پوشاند و يكي از گل‌هاي مناسب جهت تپه‌ها و سراشيبي هاست.

گل‌دهي گل ناز آفتابي

از اواسط تابستان تا اواسط پاييز گل مي‌دهد. گل ناز تا حدي تحمل خشكي را دارد، اما بهترين گل را با آبياري به‌طور منظم مي‌توان ايجاد كرد.

نور گل ناز آفتابي

يكي از اساسي‌ترين نيازهاي گل ناز نور است. اين گياه هم همانند ساير گياهان گوشتي به نور مستقيم و محيطي كاملاً روشن نياز دارد. (حدود ۶ الي ۸ ساعت در طول روز روشنايي) كمبود نور منجر به عدم باز شدن گل‌هاي گياه مي‌شود. جالب است بدانيد كه در روزهاي ابري ميزان شكوفايي گل‌هاي اين گياه كاهش پيدا مي‌كند.

دماي گل ناز آفتابي

يكي از ويژگي‌هاي گل ناز كه كمتر در ساير گل‌ها ديده مي‌شود مقاومت زياد آن در برابر گرما و خشكي است. بنابراين در باغچه‌هاي سنگي جلوي ساختمان‌ها كه در اثر تابش آفتاب بسيار گرم مي‌شود يكي از نادرترين گياهاني است كه مي‌تواند كشت شده و شرايط موجود را تحمل كند. گل ناز مكان‌هاي آفتاب‌گير و گرم را بيشتر مي‌پسندد.

خاك گل ناز آفتابي

بذر ناز آفتابي نسبت به حاصلخيزي خاك حساسيت خاصي ندارد و تقريباً شورپسند است. خاك بذر ناز آفتابي بايد زه كش كافي داشته باشد. اگر خاك حاصلخيز و كاملاً قوي باشد بذر ناز آفتابي سريعاً رشد مي‌كند و تمام بستر خود را مي‌پوشاند. بهترين خاك براي بذر ناز آفتابي خاك سبك و شني و يا خاك مرغوب باغچه با مقداري خاك برگ، يا كود دامي است. خاك بذر ناز آفتابي بايد تا حدودي سبك و هميشه مرطوب باشد.

آبياري گل ناز آفتابي

گل ناز آفتابي در بهار و پاييز كمتر آبياري مي‌شود ولي در روزهاي گرم تابستان به آبياري بيشتري نياز دارد، ضمن اينكه مي‌تواند بي‌آبي را براي مدت تحمل كند. مواظبت خاصي نياز ندارد ولي چون ارتفاع آن كوتاه است بايد خوب علف زني شود تا مغلوب علف‌هاي هرز نشود. گل ناز تا حدي تحمل خشكي را دارد، اما بهترين گل را با آبياري به‌طور منظم مي‌توان ايجاد كرد. آبياري آن به‌صورت روزانه انجام مي‌گيرد.

تكثير گل ناز آفتابي

تكثير به روش قلمه

شما براي تكثير گل ناز مي‌توانيد از روش قلمه استفاده كنيد. روش‌هاي مختلفي براي قلمه گرفتن از اين گياه وجود دارد كه ساده‌ترين و كاربردي‌ترين آن‌ها قلمه گرفتن از ساقه گياه است، شما ساقه‌اي به طول حدود ۱۰ سانتي‌متر را انتخاب كنيد و برش بزنيد و سپس در يك ليوان آب قرار دهيد، بعد از حدود يك هفته گياه شروع به ريشه دهي خواهد كرد، سپس مي‌توان آن را در مخلوط خاك برگ+ شن و يا كوكوپيت + پرليت منتقل كرد. البته شما مي‌توانيد قلمه را به‌صورت مستقيم به خاك سبك منتقل كنيد ولي براي اين كار به مدت ۲۴ ساعت قلمه را در دماي اتاق بگذاريد بماند و سپس به خاك منتقل كنيد.

تكثير به روش بذر ناز آفتابي

شما مي‌توانيد از بذر ناز آفتابي براي تكثير استفاده كنيد كه براي اين كار بهتر است در اوايل بهار بذر ناز آفتابي ها را در خاكي سبك بكاريد. اول از همه بايد خاك بستر كشت را خوب خيس كنيد و سپس كه آب‌هاي اضافي از زير گلدان خارج شدن بذر ناز آفتابي ها رو روي سطح خاك پخش مي‌كنيم و سپس يك لايه نازك از خاك را روي بذر ناز آفتابي ها مي‌پاشيم. از يك آب‌پاش براي آبياري بذر ناز آفتابي ها تا زمان جوانه‌زني استفاده كنيد ولي زماني كه بذر ناز آفتابي ها جوانه زده و سبز شدن مي‌توانيد به‌راحتي گياه را به‌صورت معمول آبياري كنيد.

هرس گل ناز آفتابي

يكي از نكات خيلي مهم در نگهداري هر گل و گياهي هرس است و در نگهداري گل ناز هرس موجب تحريك رشد ساقه‌هاي جديد و در نتيجه افزايش گلدهي گياه مي‌شود، براي اين كار تا حدود نيمي از ساقه‌هايي را كه خيلي بلند شده‌اند رو كوتاه كنيد. اما توجه داشته باشيد كه آرام آرام انجام دهيد به اين صورت كه هر هفته يك ساقه را انتخاب نموده و عمل هرس را انجام دهيد. اگر شما هرس را يك‌دفعه انجام دهيد باعث ضعيف شدن گياه و از بين رفتن آن خواهيد شد.

اسفناج يكي از سبزي‌هايي است كه مي‌توانيد درون يك گلدان و در زير سايه، رشد و پرورش دهيد. اسفناج را مي‌توان به‌راحتي درون يك ظرف و در محيط خانگي و روي طاقچه پنجره پرورش داد، نحوه كاشت اسفناج بسيار آسان است. در اين مطلب به بررسي نحوه كاشت بذر اسفناج در گلدان يا در يك ظرف مي‌پردازيم.

رشد و پرورش بذر اسفناج در گلدان

ابتدا بذر اسفناج ‌ها را به‌اندازه ۱/۲ اينچ درون يك ظرف بكاريد. با توجه به شرايط محيطي بين ۵ تا ۱۴ روز طول مي‌كشد تا اين بذر اسفناج ها شروع به جوانه‌زن كنند. صبر كنيد تا هر بذر اسفناج ۲ تا ۳ جوانه زده و سپس اين شاخه‌ها را به گلدان اصلي انتقال دهيد (اين كار را با احتياط انجام دهيد).

انتخاب گلدان

براي پرورش بذر اسفناج در گلدان، بايد گلداني انتخاب كنيد كه حداقل بين ۶ تا ۸ اينچ عمق داشته باشد. نياز نيست كه از يك گلدان عريض و عميق استفاده كنيد. مي‌توانيد از گلدان‌هاي كوچك استفاده كرده و درون هر گلدان يك بذر اسفناج را پرورش دهيد.

فضا و فاصله

بين هر بذر اسفناج ۳ اينچ فاصله بگذاريد، اگر مي‌خواهيد گياهي با برگ‌هاي بزرگ داشته باشيد، بين بذر اسفناج ۵ اينچ فاصله بگذاريد. اگر مي‌خواهيد در زمان كوتاهي از محصول خود استفاده كنيد (چيدن محصول) مي‌توانيد فاصله بين هر بذر اسفناج را به ۲ اينچ تقليل دهيد. ظرفي كه درونش اسفناج مي‌كاريد را به‌صورت مربعي تقسيم‌بندي كنيد و بررسي كنيد چند بذر اسفناج را مي‌توانيد درون آن بكاريد.

پيش‌نيازهاي پرورش اسفناج درون ظرف

موقعيت

اگر اسفناج را در فصل پاييز پرورش مي‌دهيد و در منطقه‌اي معتدل (آب و هوايي) زندگي مي‌كنيد، به خاطر كوتاه بودن طول روز و كم بودن شدت نور خورشيد، ظرف گياه را زير نور آفتاب قرار دهيد. در بهار و تابستان، ظرف خود را در مكاني قرار دهيد كه اندكي سايه به آن برسد، مخصوصاً در هنگام بعدازظهر. در مناطق گرمسيري ظرف اسفناج را در مكاني قرار دهيد كه بيشترين سايه را دريافت كند.

خاك

براي پرورش بذر اسفناج درون ظرف، بايد از خاكي استفاده كنيد كه سرشار از مواد ارگانيك باشد. ماهيت خاك مورداستفاده بايد مشابه خاك رس باشد. از خاكي كه حالت كلوخي دارد و از عبور آب جلوگيري مي‌كند، استفاده نكنيد. مهم‌ترين فاكتور خاك براي رشد اسفناج وجود خاصيت تخليه خوب آب است. همچنين PH خاك نيز بايد خنثي (۷) باشد.

آب دهي

در هنگام پرورش اسفناج دقت كنيد كه آب حالت راكد و ايستايي پيدا نكند زيرا اين موضوع مي‌تواند منجر به افزايش بيماري‌هاي قارچي درون اسفناج بشود. همچنين از خيس كردن شاخ و برگ‎‌ها پرهيز كنيد. خاك را مرطوب كنيد اما از خيس كردن آن پرهيز كنيد دقت داشته باشيد كه آب بايد به‌خوبي تخليه شود.

دما

بذر اسفناج در دماي ۴۰ فارنهايت (۴ درجه سانتي‌گراد) به بالا جوانه مي‌زند. بهترين دما براي رشد اسفناج بين ۵۰ تا ۸۰ درجه فارنهايت (۱۰ تا ۲۷ درجه سانتي‌گراد) است. اكثر ذرات تشكيل‌دهنده اسفناج مي‎‌توانند دمايي بين ۲۰ تا ۹۰ درجه فارنهايت (۶ تا ۳۲ درجه سانتي‌گراد) را به‌راحتي تحمل كنند. اگر دما خيلي زياد شد نياز است كه براي گياه خود سايه ايجاد كنيد.

نحوه كاشت اسفناج در فضاي منزل

اگر در بيرون از منزل خود فضاي زيادي در اختيار نداريد، پرورش اسفناج درون منزل و روي طاقچه پنجره يك ايده بسيار عالي است. براي اين كار تعدادي گلدان كوچك به عمق ۶ اينچ تهيه كنيد و بذر اسفناج ها را درون آن‌ها پرورش دهيد. همچنين مي‌توانيد گل و گياهان ديگري را نيز درون آن‌ها پرورش دهيد.

مراقبت از اسفناج

در پرورش اسفناج نياز به توجه و مراقبت خاصي نيست. آبياري منظم، بارورسازي و خاك مناسب كليدي‌ترين موارد براي داشتن يك محصول مناسب است.

بارورسازي

براي پرورش بهداشتي اسفناج سبز، بايد از نيتروژن استفاده كنيد. در زمان كاشت گياه مي‌توانيد از بارورسازهاي زماني و يا كودهاي كشاورزي و نباتي استفاده كنيد. اين امر باعث مي‌شود تا مواد مغذي به مقدار كافي در دسترس باشد. تغذيه گياه با چربي ماهي يا چاي خشك در ميانه زمان رشد محصول يك روش ارگانيك براي پرورش بهتر گياهان است. اگر در زمان كاشت بذر اسفناج از بارورسازهاي زماني استفاده نكرده‌ايد، مي‌توانيد در زمان رشد گياه از بارورسازي‌هاي مايع و در بازه زماني منظم استفاده كنيد.

كوددهي

حتي اگر اسفناج را درون گلدان پرورش مي‌دهيد، بايد كوددهي را انجام دهيد. كود دهي با مواد ارگانيك به حفظ رطوبت خاك كمك مي‌كند.

آفات و بيماري‌ها

اگر در حجم محدود و در يك فضاي كوچك به پرورش اسفناج مشغول هستيد، زياد نگران نشويد چون مي‌توانيد به‌راحتي بيماري و آفات احتمالي را كنترل كنيد. بااين‌وجود حواس خود را جمع كنيد و اگر روي برگ اسفناج حشرات برگ‌خواري مثل كرم مشاهده نموديد، اين عوامل ايجاد بيماري را به‌سرعت از بين ببريد.

چند نكته براي پرورش اسفناج در مناطق گرمسير

اگرچه اسفناج براي يك منطقه سرد و خنك مناسب است، اما پرورش آن در مناطق گرمسيري نيز بسيار آسان است. مي‌توانيد در اين مناطق اسفناج را به‌آساني دو بار و در ماه‌هاي غير اوج گرما پرورش دهيد. براي اين كار بايد سايه و آب كافي وجود داشته باشد تا دماي خاك خنك و مرطوب نگه‌داشته شود.

در مناطق گرمسير، سبزي‌هايي مثل كاهو و اسفناج سريعاً رشد كرده و دانه مي‌زنند، يكي از نكات بسيار مهمي كه در پرورش اسفناج در مناطق گرمسير بايد رعايت شود استفاده از اسفناج‌هاي مقاوم در برابر گرما است كه به‌آرامي رشد مي‌كنند و به‌صورت ناگهاني به مرحله دانه زدن نمي‌رسند. اين نوع اسفناج‌ها در برابر گرما و رطوبت (شرجي) مقاوم هستند.

برداشت محصول

اسفناج بين ۳۷ تا ۵۰ روز پس از جوانه زدن و با توجه به شرايط پرورش و ذرات ذره‌بيني موجود در خاك قابل‌برداشت است. مي‌توان برداشت را زماني انجام داد كه گياه حداقل ۵ تا ۶ برگ داشته باشد و طول هركدام نيز حداقل ۳ تا ۴ اينچ باشد. ابتدا برگ‌هاي بيروني را برداشت كنيد و اجازه دهيد برگ‌هاي دروني همچنان رشد كنند و يا اينكه تمام گياه را با چاقو يا قيچي برش دهيد، باقي‌مانده گياه مجدداً شروع به جوانه زدن خواهد كرد.

هنگامي‌كه هوا گرم و مرطوب مي‌شود گياه داراي يك ساقه عمودي مي‌شود و مي‌توانيد گل‌هاي كوچك سبز يا زردرنگ را روي آن مشاهده كنيد. نتيجه اين است كه شاخ و برگ روي گياه ضخيم‌تر شده و مزه‌اش را نيز تغيير مي‌دهد (تلخ‌تر مي‌شود)؛ بنابراين براي داشتن يك مزه بهتر توصيه مي‌شود قبل از تشكيل گل عمل برداشت محصول صورت پذيرد.

براي خريد بذر اسفناج و ساير سبزي جات به فروشگاه بذر ظرافت مراجعه فرماييد.

همچنين از راه‌هاي زير نيز مي‌توانيد محصولات ما را ملاحظه و خريد نماييد:

۱- مراجعه به صفحه اينستاگرامي به آدرس:

https://www.instagram.com/zerafat_shop/

https://www.instagram.com/zerafat.shop

۲- مراجعه به كانال تلگرامي به آدرس:

https://t.me/zerafat_shop

۳- تماس با شماره موبايل: ۰۹۱۳۵۵۵۵۹۳۳